2.BÖLÜM
Yine bir gün,yine bir sabah,hayat hala devam ediyor.Bugün üvey ailemle ilk günüm olacak mutlumusun diye sorarsanız cevap veremem çünkü ne mutlu ne heyecanlı ne de üzgünüm hissetmiyorum hiç bir duyguyu bomboşum yanlız ve boş başka hiç bir şey yok.
Aşağı indim ve mutlu çifte baktım.Mutlulardı ben onları hak etmiyordum.Benim gibi sorunlu çocuğu niye aldılar ki neden? Çok saçma . sofraya oturdum.Üvey annem ilk konuşan oldu."Günaydın,Didem rahat uyuyabildin mi?"cevap vermedim.Sessizlik oldu masada üvey annem bana bakıyor,üvey babam kahvaltısını ediyor,ben ise karşımdaki duvara bakıyodum.Birden üvey babam konuşmaya başladı."Didem,yemeğini yermisin lütfen,kahvaltıdan sonra seni bir yere götürücem".Cevap vermedim ve dediğinide yapmadım."Didem,lütfen yemeğini ye!!" Birden hiç kimseyi duymadım.Her yer karardı.En son Elif hanımın(üvey annem)"Didemmmm!!!" diye bağırmasını duydum sanki.
Gözlerimi açtığımda bembeyaz bir yerdeydim.O an hastanede olduğumu anladım.Onları rezil etmiştim.Yine ve yine
Ben hastalıklı,paranoyak,deli bir kızım bu aile beni niye yanına aldıki neden? Birden içeri doktor ve Muammer bey(üvey babam)girdi. Doktor klasik doktor sorularını sordu." Kendini nasıl hissediyorsun Didem?" Cevap vermedim. Muammer bey " Bizi çok korkuttun Didem"dedi yine sustum. Boş duvara bakmaya devam ettim odadan dışarı çıktılar. 20dk sonra içeri bir hemşire girdi seruma bir şey koydu ve dışarı çıktı.10dk sonra gözlerim kapanmaya başladı..
-----------------------------------------
Merhaba zamanım oldukça yeni bölüm yayınlıcam . İyi okumalar
Eda-Büşra
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Hasta
Teen FictionHep düşünürdüm bana bişey olsa ne olurdu üvey ailem arkadaşlarım sevdiklerim ne yaparlardı bana bişey olunca hep aklımda bu vardı ÖLÜM tek kelime dört harften oluşan bir huzura varma aslında korkmuyorum sonuçta ebedi huzura varıcaktım elbet her canl...
