"Yin...
ငါ ေတာင္းပန္ပါတယ္..."
တိုးသဲ့သဲ့အသနားခံငုိ႐ိႈက္သံေလးအဆံုးမွာ
ကြၽန္ေတာ္ဟာ အိပ္ေဆးမိတဲ့ ေတာ႐ိုင္းတစ္ေကာင္လိုပါပဲ။
"အား!!! ခင္ဗ်ားဗ်ာ..."
အရာအားလံုးကုိရပ္တန္႔ပစ္မိၿပီး
ကြၽန္ေတာ့္ေအာက္က အကုိ႔ကုိပဲၾကည့္ေနမိတယ္။
စကားေတြထပ္မဆိုလာေတာ့ေပမယ့္ အကုိကတုန္ယင္ေနဆဲ
ငုိ႐ိႈက္ေနဆဲ...။
အကုိ႔အက်ီေလးကုိ ေအာက္ကုိျပန္ဆြဲခ်ေပးၿပီး
အကုိ႔လက္က ႀကိဳးကုိလည္းျဖည္ေပးလိုက္တယ္...။
ပက္လက္အေနအထားကေနေျပာင္းမလာတဲ့ အကုိ႔နံေဘးမွာ
ကြၽန္ေတာ္က ဒူးေထာက္လ်က္သား...။
တူညီတာတစ္ခုက ကြၽန္ေတာ္တို႔ အသံတိတ္မ်က္ရည္က်ေနၾကတယ္။
အကုိ႔ရဲ႕နီရဲေနတဲ့လက္ကေလးကုိထိဖို႔ႀကိဳးစားေတာ့
အကုိက အလန္႔တၾကားထထိုင္တယ္...။
ၿပီးမွ ကြၽန္ေတာ့္ကုိၾကည့္ၿပီး သက္ျပင္းကုိခပ္ေလးေလးခ်တယ္...။
"ဘာလို႔လုပ္ရတာလဲ..."
ေၾကာင္ေပါက္ေလးလို အားနည္းခ်ည့္နဲ႔ေနတဲ့
အကုိ႔အသံက ကြၽန္ေတာ့္ကုိတုန္လႈပ္ေၾကာက္ရြံ႕ေစတယ္။
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့
ကြၽန္ေတာ္က အမွားလုပ္မိခဲ့တဲ့သူျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ...။
"ကြၽန္ေတာ္...
ကြၽန္ေတာ္ အကုိ႔ကို ခ်စ္တယ္..."
အကုိက ေခါင္းကုိအသာယမ္းတယ္...။
"ငါတို႔ေတြ႔တာ တစ္ပတ္ေတာင္မျပည့္ေသးဘူးေလ Yin..."
"သိတယ္! ကြၽန္ေတာ္ သိတယ္...
ဒါေပမယ့္ အမ်ားႀကီးခ်စ္မိသြားၿပီးၿပီ...
ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ..."
အကုိက သူ႔ရဲ႕ပင္ကုိယ္ခပ္စူးစူးမ်က္လံုးေလးေတြနဲ႔ၾကည့္တယ္...။
အကုိ႔မ်က္လံုးထဲမွာ အမွားလုပ္မိတဲ့ညီငယ္ေလးကုိ
ဆံုးမခ်င္ေနတဲ့အၾကည့္မ်ိဳးကလြဲလို႔ ဘာမွ႐ွာမရ...။
"ကြၽန္ေတာ္က ပုံမွန္ဒီလိုမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး...
အကုိ ယုံမလားေတာ့ မသိေပမယ့္...ကြၽန္ေတာ္က..."
ကြၽန္ေတာ့္အသံေတြတုန္ယင္ေနမွန္းသိေပမယ့္လည္း
ကြၽန္ေတာ္မရပ္တန္႔ႏိုင္ဘူး...။
အကုိသာကြၽန္ေတာ့္ကုိ မုန္းသြားရင္ဆိုတဲ့အေတြးက
ကြၽန္ေတာ့္ကုိေျခာက္လွန္႔ေနခဲ့တယ္ေလ...။
