Onun yokluğundan sonra yalnizligimi ondan bana geriye kalan herseyi alıp gidiyordum buralardan . Anilarimiz beni her saniye daha da öldürüyor daha da içine çekiyordu . Bavulumu hazırladım ve bu lanet olası şehirden gitmeye karar vermiştim . Otobüs biletimi bir kaç gün önceden almıştım . Dışarıya çıktığımda yağmur yagiyordu sanki bu şehir gözyaşlarını dokuyordu gitmemem için . Kulaklığımi taktım ve hızli adımlarla yola koyuldum . Aklımdan geçen binlerce düşünceye hakim olamiyordum . Belki başka bir şehire gitmek kurtuluş olmayacaktı ama tek çarem buydu . Otobüse bindigimde yanımda genç bir çocuk oturuyordu . Çocuk 18 - 19 yaslarindaydi . Yüzüne bakicak halim bile yoktu direk koltuğa oturdum ve geçmişi düşünmeye başladım . Omuzumda bi el hissettim ve o an irkilerek uyandım . Bana dokunan ellerin sahibi o genç çocuktu .
- otobüs mola vermişti bende sizi uyandırmak istedim belki bir ihtiyacınız vardır diye .
+ teşekkür ederim ama bir ihtiyacım yok .
Diyerek tekrar uyumaya çalıştım . Dalmaya çalışırken telefonumun caldigini duydum . Ama telefonu açıp konuşacak gücü kendimde bulamiyordum . O anda yanımda oturan genç ;
-" rahatsız ettim yine kusura bakmayın ". Diyerek koltuğuna oturdu . Benimse uykum kacmisti . Yanımdaki genç bana bakıyordu . Bakışlarını farkettigim an dönerek
- bişey mi oldu ? Dedim o an çocuk kafasını Hayır der gibi salladı . Bu cocuk bana çok farklı geliyordu bakışları davranışları falan pek aldirmadim kulakligimi takip gözlerimi kapadigimda birinin beni durttugunu hissettim . Gözlerimi açtığımda muavin otobüsün ikram ettiği kahve ve keklerden uzattı . Sadece kahve aldım ve içmeye başladım . Yanımdaki genç ise hiçbir şey almadı . Telefonu çaldı bi anda donup kalmıştı . Konuşmak istedim fakat cekiniyordum . Sonunda cesaretimi topladım ve dogrularak " iyi misiniz? " dedim . Birden ağlamaya ve anlatmaya başladı . " 7 yıl önce tanismistim sedefle . Ilk görüşte aşkti benimkisi . Sonra ona duygularımı en derinimi kalbimi verdim . O aşık olmamıştı bana sadece seviyordu . 2 yıl önce ayrilmistik . Sedef böbrek hastasiydi . Haftanın 4 günü hastaneye gider diyalize girerdi . Haftalar sonra uygun böbrek aramaya başladık calmadigim kapı yalvarmadigim insan kalmamıştı . Sonunda ona uygun böbregi bulmustuk . Ameliyata girdiği gün benim ölümüm olmuştu . Resmen yeniden dirilmistim 5 saat süren ameliyat başarılı geçmişti . Sedef iyi olmaya başlamıştı her gün evine gider ona yardimci olurdum . Nerden bilebilirdim ki onun iylesince beni terk edip gidecegini .. 1 ay onunla ilgilendim psikolojik destek aldi ve eski Sedef geri dönmüştü . Ama bişeyler eksikti eskisi gibi bana ilgi gostermiyordu . Haftada 1 kez buluşmaya başladık benim canım yanıyordu ama o uzulmesin kırılmasın diye susuyordum . En yakın arkadaşım olan murata bile son günlerde daha yakın davranıyordu . Bir gün murata mesaj attım ve görüşmek istediğimi söyledim murat bana geri döndü " tamam kardeşim iskelenin orda buluşalım 3 gibi " dedi . Ben iskeleye gittim ve Murati bekledim 5 dakika sonra murat geldi ve konuşmaya başladık . Murata içimden geçen her şeyi anlattım . Murat susuyordu cevap bile vermiyordu . Sonra bana işi olduğunu ve gitmesi gerektiğini söyledi . Murat gittikten sonra ben banka oturdum ve düşünmeye başladım .
