Nefret - SasuNaru

Final

Naruto mezarın başına oturdu ve papatyaları suladı. Bir kaç ay önce papatyaları dikmişti ve mezar güzel görünmeye başlamıştı bile. Sasuke'nin son dileğini düzgün yapmak istiyordu.

"Gene ben geldim Sasu. Bıktın mı artık benden? Buraya gelip konuşmaya bayılıyorum çünkü ilk kez beni susup dinliyorsun. Diğer türlü hep lafa atlar ve konuyu dağıtırdın.'' Elinin tersi ile burnunu sildi. "Keşke hala laflarımı bölmeye devam etsen."

Mezar taşının üstündeki tozları parmağıyla silerken konuşmaya devam etti. "Ayda bir geldiğim için kızgın değilsindir umarım. Biliyorsun, bir eşim ve çocuğum var. Buraya fazla gelerek üçünüze birden hakaret etmek istemem. Evliyken eski sevgilimin mezarına düzenli gelmem de, eski sevgilimin mezarına evliyken gelmem de çok şerefsizce. Yine de gelmeden yapamıyorum. Ama hepinize saygım sonsuz."

Papatyaları parmağıyla dürttü ve güldü. "Kızım doğdu bugün. Görmüşsündür sende büyük ihtimalle. Çok güzel bir kız olarak canlar yakacak. Erkekleri peşinde koşturarak okulun en gözdelerinden biri olacak. Belki peşinden kızları da koşturur."

Durakladı. Söylemek ve söylememek arasında kalmıştı. "Adını Daisy koyduk."

Oturduğu mermerden ayağa kalktı. "Sen olsan daha şairane bir isim bulurdun ama bu işlerde iyi olmadığımı biliyorsun. Görüşürüz Sasu. Belki cehennemde, belki de cennette. Şahsen lisede kırdığın o kalplerin hatrına cehennemde olacaksın gibi geliyor da."

Kendi kendine güldü. "Ben mi? Senden nefret etmiyorum ama hissiz de değilim, planın kafanda patladı yani. Neyse, boş yaptım. Hoşçakal."

Naruto mezardan çıktı ve eşinin ile kızının yanına, eve gitti. İkisine de sıkıca sarıldı ve tanrıya onları da yanından almaması için yalvardı.

Çünkü Sasuke hep kıskanç birisi olmuştu ve Hinata'nın yanında Naruto olmadan Sasuke ile karşılaşması kıyametle sonuçlanabilirdi.