remember || sano manjiro

story.

Flash back....

12 Years ago..

I cried a lot after my brother i want to die that day but My grandparents comfort me they talk to me a lot they comfort me as their grand daughter.

Sabi nila normal lang ang mawalan ng buhay ang isang tao dahil ang lahat ng bagay sa mundo ay hiram lang tulad ng buhay natin ngayon hiram lang din toh kaya dapat ay ingatan natin.

"la.. Normal lang din po ba na maging ganto yung nararamdaman ko?.. Bakit po parang ang unfair ng mundo bakit po sa lahat ng bagay na pwede kunin sa mundo bakit yung kuya at mga magulang ko pa.." saad ko sakanila habang umiiyak.

"apo... Tulad ng sabi ko hindi permanente ang buhay sa mundo tulad namin ng lolo mo pwede din kaming mawala sa lahat ng oras o kahit anong oras pa yan... Pero kahit na wala na sila lagi parin silang nasa tabi mo... Y/n satingin mo ba matutuwa ang kuya mo na makita kang nag kakaganyan?" tanong ng lola ko at napa luha nadin.

"masakit din samin dahil kamamatay lang ng mga magulang mo pero sumunod agad ang kuya mo y/n... Alam natin na malulungkot silang makita kang ganyan hindi sila masaya na makita kang ganyan y/n alam kong lubos ang pag mamahal nila sayo.." saad ng lolo kaya napalingon ako sakanya.

tama sila hindi lahat ng bagay sa mundo ay permanente at walang bagay sa mundo ang permanente maliban nalang sa pag mamahal na iiwan nila sayo pag mamahal ng mga magulang na hindi mapapantayan ng kahit sino.

Sabihin nalang natin na iba mag mahal ang mga magulang mo at iba din mag mahal ang mga kaibigan mo hindi sa lahat ng bagay o araw nanjan sila para sayo pero ang mas mahalaga ay dapat matutunan mong mahalin ang sarili mo Bago ka mag mahal ng iba.

"salamat po." pag papasalamat ko sa kanila at niyakap ko sila ng mahigpit hinayaan nila ako na mag stay sa bahay nila at pinag araw nila ako hanggang sa isang insedente ang nangyari nalaman ko na namatay si draken one of my important person in my life leave me again.

Umiyak ako buong gabi dahil sa pag kawala ni draken hinayaan nalang ako ng mga kaibigan ko that night na namatay si draken ay my conflict din ang brahaman this conflict is the reason why draken died.

That time i decide to leave pero bago ko umalis nung araw nayon ay pumunta ako kung san ang conflict na nangyari at nakita si mikey na nakikipag away na sa lahat i saw takemichi too i don't want to saw them again.

"lola gusto ko pong umalis pag papatuloy ko po yung pag aaral ko pero hindi dito" saad ko sakanila since mag passport nako that time madali nalang na maka alis ako they let me go to america.

Naging waiter ako sa america at dahil di ako makaintindi ng english that time wala akong nagawa kung di tumahimik di ko rin sila maintindihan japanese is my only language that time Kaya napa layas ako sa restaurant na pinag tatrabahuhan ko.

Naging homeless ako nung napa layas ako tumira ako sa kalsada and that time that i was crying a lady tapped my shoulder and i look at her.

"hey kid want some work?... You look like a teen why are you here?..." she talked to me in english language but i didn't understand so i just look at her.

"ohh.. I'm sorry i said you look teen you want to work with me?" she talk to me again but in my language. ( japanese )

"ah.. Sure i would glad too" i answered her i was shocked that she know how to speak japanese.

Nung araw na nakilala ko yung babae ay tumira ako sa kanila pero inaalagaan ko yung anak nya bago ako makahanap ng gantong tirahan madami akong pinag daanan being a stripper being a maid with a bad boss.

The woman name is shella and her daughter name is mina I always playing with mina and take care of her that time to ms. shella teach me how to speak english she teach me english language so i can study at america when i learned a lot she decided to make me study.

Nag aral ako ng mabuti at para makatulong ay nag part time ako at pag tapos ng trabaho ay aalagaan ko si mina pag walang pasok o walang trabaho ay nakikipag laro ako sakanya pero dapat parin gawin ang mga school project.

Si ms. Shella ay single mom nalang ang sabi nya ay iniwan sila ng asawa nito tumira ako sakanila hanggang sa maka tapos ako at nag karoon ng trabaho as a doctor ms. Shella was proud at me.

Bata pa si ms. Shella nung nakilala ko sya kaya nakakapag trabaho pa sabi nya bata palang sya nung nabuntis sya kaya nung nakita nya ako sa daan ay kinuha nya ako dahil sa murang edad ko nayun ay marami pa akong pwedeng magawa.

Nung nakatapos ako ay inilipat ko sila ms. Shella sa isang maayos na bahay ay nag tulungan kami ni ms. Shella para maka pag aral si mina and nung sinabi ko sakanya na gusto ko din maging business woman ay natuwa sya nag aral ulit ako sa collage at habang nag aaral ay nag tatrabaho din ako.

And lucky me naka tapos ako ngayon ay dalawa ang kursong natapos ko sigurado akong masaya ang kuya at mga magulang ko dahil dito nag paalam ako kay ms. Shella na babalik na ako ng japan at pumayag sya.

Nung umalis ako ng america ay 16 na si mina nakakapag aral na sya at nakakatulong kay ms. Shella sa gawain sa bahay nakakatuwa lang kay mina ay lumaki sya ng may respeto sa mommy nya she also called me sis.

at pag ka balik ko ng japan ay syempre bago na ang itsura ko nag bago yung katawan at muka ko dahil sa lubos na pag tatrabaho siguro at pag titiyaga na maging thin at maka tapos syempre.

Nung nakabalik ako ay tumira ako sa lolo at lola ko hindi din nila ako nakilala kaya naman ay nag pakilala ako kaya ko naisip na making minamoto kiyoko at nung pumunta ako ng park at mag libot libot ay naka salubong ko si baji at kazutora kaso ay hindi nila ako nakilala kaya naisip ko na baguhin ang pangalan ko.

And that time too i read a new about bonten and manjiro sano kaya nag karon ako ng idea pano mapapalapit kay mikey at kung pano ko malalaman ang mga nangyari habang wala ako and lucky me they accept me at bonten.

They hired me when i applied but i clear to them i will applied not a whore but a member and they agreed when i show them my skills and lucky me i learned all of that.

And now i become a member and helping them its fun having them but the not fun here is killing a normal people but not innocent.

End of flashback.....

*******