Bekleme hissi...
Acı...
Çaresizlik...
Her birini fazlasıyla yaşayacağımdan haberim yoktu lakin o güne kadar...
Soğuk..
Çok soğuk ama üşüdüğümden değil, kalbimin soğukluğundan.
O küçük kız.
Benim küçüklüğüm.
Ellerin ve gözlerin , çocukluğundaki gibi madumlar mı ?
Kafamın içindeki düşünceler bir türlü beni bırakmıyordu gerçi bu da olması gereken değilmiydi ?
Gerçeklerimden ne kadar kaçabilirdim ?
Her ne kadar istemesemde kendi isteklerimden önce istenilenleri yapmak zorundaydım.
Herkesin isteği de gerçeklerle yüzleşmemdi.
Ama ben bunu yapamayacak kadar korkak'tım. Bu yüzden hangi kaçış yolunu seçeceğim açıkca belli değil miydi ?
Silahın soğuk namlusu alnımla birleşince gelen tükenmişlik hissi , bir yandan gelen hiç bir şeyi beceremediğim gibi ölmeyi bile başaramayacağım duygusu..
Ama yapabilirdim, belki hiç bir şeyi doğru düzgün yapmadım ama bunu yapabilirdim.
İçimden 3' ten geriye doğru saymaya başladım.
"
"1" dedim, gözümden akan yaşların durmasına izin vermeden
"2" dedim, son kez son nefesimi aldım ilk defa yaşıyormuş gibi hissettim,gerçekten yaşıyormuş gibi..
"3" dedim tetiğe basmak istedim..
Gözlerim karanlıkla buluşmuştu nihayet.
Ama hiç bir şeyi duymamam,, hissetmemem gerekmiyor muydu ?
•••
