ស្នេហ៍ចៃដន្យ

រដូវភ្លៀង

1/3
Short novel✨
By:Josy

មេឃកំពុងតែធ្លាក់ភ្លៀងសិស្សខ្លះក៏បានចេញទៅផ្ទះអស់ដែលព្រោះពួកគេមានយកឆ័ត្រ្តនិងអាវភ្លៀង ចំណែងឯសិស្សខ្លះទៀតចាំម៉ាក់និងប៉ារបស់ពួកគេមកយកសិស្សចាប់ផ្ដើមចេញទៅអស់ទៅៗនៅអស់តែក្មេងប្រុសម្នាក់នៅឈរចាំអ្នកផ្ទះមកយកប៉ុន្ដែចាំយូរៗទៅចេះតែមិនឃើញអ្នផ្ទះសោះមេឃក៏ចាប់ផ្ដើមជ្រែរយប់ទៅៗហើយមិនបង្អង់ភ្លៀងសោះយូរៗទៅកាន់តែយូរៗទៅគេក៏សម្រាច់ចិត្តដើរទៅផ្ទះទាំងភ្លៀងតែផ្ទះគេឆ្ងាយណាស់ល្អមដើរទៅដល់ម៉ោងប្រហែល8អីនោះគេដើរបណ្ដើររអ៊ូបណ្ដើរដើរកាន់តែយូរៗទៅភ្លៀងកាន់តែខ្លាំងទៅៗនេះដើរប្រហែលជា30នាទីគេក៏ចាប់ផ្ដើមស្រវាំងភ្នែកមើលផ្លូវលែងច្បាស់ហើយកម្លាំងក៏អស់ល្វើយក្នុងខ្លួនគេក៏ដួលសន្លប់នៅពាក់កណ្ដាលផ្លូវនោះទៅ

សន្លប់ប្រហែលជា30នាទីគេក៏ងើបពីសន្លប់

«នេះខ្ញុំនៅកន្លែងណាហ្នឹង?»សម្លេងដ៏ស្រទន់របស់ក្មេងប្រុសនោះបានបន្លើរឡើងនៅក្នុងបន្ទប់ពេទ្យ
«ឯងនៅមន្ទីរពេទ្យ»សម្លេងបុរសនៅក្នុងបន្ទប់ជាមួយគេនោះបានឆ្លើយតបទៅគេ
«ហើយចុះលោកជាពីណាគេ?ហើយហេតុអ្វីខ្ញុំនៅមន្ទីរពេទ្យ»ក្មេងប្រុសសួរទៅកាន់បុរសម្នាក់នោះ
«យើងឈ្មោះលី ហេសុឹង ហៅហេសុឹងៗទៅហើយយើងទើបតែអាយុ18ឆ្នាំទេ»ហេសុឹងនែ៎នាំខ្លួនគេទៅកាន់ក្នេងប្រុសនោះទាំងដែលមិនត្រូវប្រធានគេសួរតែបន្ដិច
«មិនបាច់ប្រាប់អាយុខ្ញុំទេព្រោះខ្ញុំមិនចង់ដឹងខ្ញុំចង់ដឹងត្រឹមថាហេតុអ្វីខ្ញុំមកនៅមន្ទីរពេទ្យនេះតែប៉ុណ្តោះ»ក្មេងប្រុសតបទៅហេសុឹង
«អ៎រខ្ញុំឃើញឯងសន្លប់នៅតាមផ្លូវទើបខ្ញុំយកឯងមកមន្ទីរពេទ្យនេះទៅ»ហេសុឹងតបទៅកាន់ក្មេងប្រុសនោះ
«អរគុណលោកណាស់ដែលបានជួយខ្ញុំ»ក្មេងប្រុសនិយាយអរគុណទៅកាន់ហេសុឹង
«និយាយចឹងឯងឈ្មោះអីហើយអាយុប៉ុន្មានហើយផ្ទះសំបែងអីនៅម្ដុំណា?»ហេសុឹងសួរទៅកាន់ជេកសួរម្ដងគឺសួរអស់អីសួរទៀតតែម្តង
«ខ្ញុំឈ្មោះស៊ីមជេយ៉ុន ហៅជេក ហើយខ្ញុំមានអាយុ17ឆ្នាំ ផ្ទះនៅម្ដុំៗហ្នឹងឯងតែរៀងឆ្ងាយពីសាលារៀនតិច»ជេកតបទៅកាន់ហេសុឹង
«អា៎ឈ្មោះពិរោះគ្រាន់បើល»ហេសុឹងនិយាយសរសើរទៅកាន់ជេក

ពួកគេអង្គុយនិយាយគ្នាមួយសន្ទុសគ្រូរពេទ្យក៏ដើរចូលមក

«អ្នកជំងឺអាចទៅផ្ទះបានហើយព្រោះមិនមានឈឺអីធ្ងន់ទេគ្រាន់តែគ្រុនក្ដៅតែប៉ុណ្ដោះហើយនេះថ្នាំ»គ្រូពេទ្យនិយាយទៅកាន់អ្នកទាំងពីរ
«បាទអរគុណលោកគ្រូរពេទ្យ»ហេសុឹងនិយាយទៅលោកគ្រូពេទ្យហើយក៏ងាក់មកមើលជេកហើយក៏និយាយ
«តោះប្រាប់លេខផ្ទះលេខផ្លូវមកចាំយើងជូនទៅ»ហេសុឹងនិយាយទៅកាន់ជេក
«*********»ជេកប្រាប់លេខផ្ទះលេងផ្លូវហើយហេសុឹងក៏គ្រារគេឡើងលើម៉ូតូធំតែតាមមើលទៅហេសុឹងនេះក៏មិនសូវជាក្មេងប្រុសល្អអីប៉ុន្មានទេគឺពាលតែម្តង

ជូនជេកមកដល់ផ្ទះជេកចុះពីលើម៉ូតូមិនទាន់បានអរគុណគេផងគេជិះម៉ូតូចេញទៅបាត់ទៅ

ជេកដើរចូលទៅក្នុងផ្ទះនាក់ផ្ទះរត់មកអោបគេទាំងក្ដីបារម្ភព្រោះគេមកផ្ទះយូរជាងរាលដង់

«កូនថ្ងៃនេះមានរឿងអីមែនទេទើបមកផ្ទះយូរបែបនេះ?»ម៉ាក់របស់ជេកនិយាយទៅកូនទាំងក្ដីបារម្ភ
«អឹមកូនមិនអីទេគ្រាន់តែដើរមកតាមផ្លូវអស់កម្លាំងខ្លាំងពេកក៏សន្លប់តែបានបងប្រុសម្នាក់ជិតល្អជួយជូនកូនទៅមន្ទីរពេទ្យ»ជេករៀបរាបរឿងតាមដំណើរ
«ឃើញទេកូនម៉ាក់ធ្វើតែអំពើរល្អទើបជួបតែមនុស្សល្អៗតាមជួយចឹងណា»ម៉ាក់របស់ជេកនិយាយទៅកាន់ជេក

Skip_________

ពេលរាត្រីមនុស្សគ្រប់គ្នាចូលលង់លក់ក្នុងដំណេករបស់គេអស់ហើយភ្លែកអីតែប្រុសមាឌក្រាស់ម្នាក់នេះយកដៃកងថ្ងាស់
គ្រាន់តែមើលក៏ដឹងថាហេសុឹងដែល

«អាក្មេងម្នាក់នោះស្អាតណាស់វើយស្អាតជាងស្រីទៀត រាងក៏តូចល្មមបី ហើយរៀនសាលាជាមួយយើងទៀតចាំមើលស្អែកយើងចូលរៀនវិញដែលហើយៗយើងនឹងតាមញ៉ែឯងរហូតទាល់តែឯងព្រមវាមិនដែលមុខមាត់យើងសង្ហារពិននេះដែលញ៉ែគេមិនបានទេហា៎»ហេសុឹងដេកខាំមាត់ញញឹមតែងដូចជាមនុស្សឆ្កួតខ្ជិលគិតច្រើនទៀតគេក៏បិទភ្នែកដែលបាត់ទៅ

ចប់