İçimi gören melekler bile ağlamaya başladı.. O kadar kötü durumdayım ki , bütün kapılar kapalı.Gitmaye cesaretim kalmaya gücüm yok... NEFES ALAMIYORUM.. Hani söylerler ya ''bütün dünyanın yükü benim üstümdemi'' diye İşte öyle hissediyorum. Hergün yeni keder , hergün yeni mutsuzluk. Hayatmı bana zıt , yoksa benmi hayata bilemiyorum.. Bazen herşeyi unutup sımsıkı sarılasım geliyor ama hep birşy engel oluyor ^^GURUR^^
kimse bilmiyor her gece yorganın altında hıçkıra hıçkıra ağlarken ses çıkartmamaya çalıştığımı.. Çocuk olmayı severimm ; çocuk olmanın en güzel tarafı , istediğin zaman ağlayabilmekti.. Büyüdükçü insanlar gizli gizli ağlıyor çünkü......
Bazen ben bile merak ediyorum , bu kadar şeyle nasıl başa çıktığımı...! Birde sanki çok ömrümüz var diye 'BEKLEMEYi' öğretiyorya hayat bize.. Kimse bilemez içime attıklarımı , paylaşamadıklarımı , çekindiklerimi işte onların hepsinin içimde gizli bir yeri vardır. Ama nihayet öğrendim silmemiz gereken insanlar olduğunu...
^ Öyle bir sessizlikki benimkisi ^
..... -Dışım SÜKUT -İçim KIYAMET ....
