Het leven is vol met obstakels en het enige wat je kunt doen is vechten voor waar je van houdt, meer als het gaat over liefde
"Ik ben bang om alles wat ik heb te verliezen"
"Liefde is geen misdaad!"
"Voelt goed, maar het is verkeerd...toch?"
Je we...
Ik kon niet geloven wat ik zag, was hij het echt? Dit moest een grap zijn of zoiets, ik bedoel, mijn ouders vertelden me altijd dat de wereld erg klein was en dat er toevalligheden waren, het lot was soms gepland om twee mensen bij elkaar te brengen en dankzij dat was er liefde ... MAAR WAT IS DIT BEWUSTZIJN? Misschien was dit allemaal maar een grapje, maar wel een van zeer slechte smaak en maakte me alleen maar nieuwsgierig naar wat hij hier doet? of dit een plan van het lot was, aangezien alles heel snel ging en ik gewoon degene ben met de gekke ideeën.
Ik zou helemaal in gedachten verzonken zijn als de stem van mijn vriend niet in mijn hoofd had geresoneerd en ik keek er snel naar hem, in de hoop iets te horen dat me zou kunnen helpen tegen deze gedachten die me bijna gek zouden maken.
— Dit is ongelofelijk , hij is zo populair geworden in een dag.
Mijn vriend sprak terwijl hij zijn armen over elkaar sloeg en hem zag lopen, in zijn ogen kon je alleen maar zien hoe onder de indruk maar nieuwsgierig hij was door alle bekendheid die de lange jongen met blond haar had verworven en de waarheid is dat ik me ook afvroeg wat precies dezelfde. Misschien komt dit allemaal alleen omdat hij best knap is of zo iets.
— Ja, ik begrijp echt niks van...
Sprak ik terwijl ik mijn hoofd op mijn linkerhand liet rusten en keek hoe de blonde jongen wegliep tot hij zijn klaslokaal bereikte, gelukkig zaten we niet in dezelfde klas. Er was iets aan hem dat mijn aandacht trok maar ik voelde ook dat ik bij hem uit de buurt moest blijven en ik wist zijn naam niet eens, ik wist niets van hem en toch wilde ik afstand van hem houden. De gevoelens die ik voelde toen ik hem voor het eerst zag, waren niet normaal en ik moest mijn best doen om al die gedachten weg te duwen.
Ik zag hoe de mensen die in de zaal waren, naar zijn eigen lokalen renden toen ze de bel hoorden en daar kon ik me realiseren dat de lessen al begonnen waren. Ik voelde me niet klaar, ik had nog steeds mijn hoofd vol problemen en het was onmogelijk om me te concentreren zo zijn, dit gaat zo moeilijk worden. Ik ging snel in mijn stoel zitten toen ik zag hoe de leraar de klas binnenkwam, beide armen op de tafel rustend en een zucht slaakte, ik begon net aan de dag en ik voelde me al zo moe. Maar gelukkig had ik mijn vriend naast me, hij was altijd klaar voor elke les en ik kon makkelijk alles aan hem vragen, misschien moet ik het aan hem vertellen over die jongen...of misschien was een betere idee om stil te blijven en doen net als er niks gebeurt.
In de hele les was ik in mijn eigen gedachten, ik kon me niet concentreren en gelukkig had Mark dat beseft, hij hielp me ook met elke vraag die ik stelde over het huiswerk en godzijdank had hij niet gevraagd naar de reden van mijn vermoeidheid...Hoewel ik was er zeker van dat hij er snel naar zou vragen en ik aarzelde nog tussen hem alles vertellen of gewoon een excuus verzinnen om vragen te vermijden die ik zelf niet kon beantwoorden. Na zoveel wachten was eindelijk de eerste les voorbij en ik had geen twee seconden nodig om mijn boeken in mijn rugzak te stoppen, ik wilde dat de dag snel voorbij zou gaan maar helaas ging dit langzamer dan ik dacht. Mark had alles al geregeld en stond naast me te wachten tot we zouden vertrekken, ik stopte alles in mijn rugzak en ik deed niet veel om naar de uitgang te lopen, we moesten naar de volgende les en we hadden niet veel tijd daarvoor.
In de gang hoorde je alleen maar mensen praten, maar ik schonk er niet veel aandacht aan, ik hoorde alleen mijn vriend vertellen over de aanstaande Engelse projecten die we volgende week hadden. We waren op weg naar onze kluisjes om de boeken af te geven die we niet meer nodig hadden, hij moest naar de Biologie les om spullen te pakken die een meester nodig had en ik kon niet met hem meelopen dus we gingen gewoon samen de boeken bij onze kluisjes leggen en hij ging snel naar de Biologie lokaal terwijl ik naar de Engelse lokaal liep. Maar toen ik dacht dat dit het einde was van al de gedachten die ik had over de blonde jonge, hoorde ik zijn stem door de hele gang en ik kon meteen weten dat hij achter mij was. Ik draaide me om om te kijken als hij daar echt was, en ja, het was ook zo. Hij was bij zijn kluisje die alleen paar centimeters achter mij was en toen raakte ik wel in paniek, dus ik ging snel weglopen naar een andere richting die ik niet moest meenemen.
— Ik hoop echt dat hij me niet heeft gezien, dat was zo gevaarlijk.
Ik was al bij een lokaal die ver van de blonde jongen was en dat hielp om me een beetje te kalmeren, om de een of andere reden voelde ik mijn oren branden en mijn handen trilden een beetje. Ik zorgde ervoor dat hij niet in de buurt was en slaakte een zucht, ik voelde me rustiger omdat ik wist dat hij niet bij me was en met vertrouwen leunde ik tegen de deur van de woonkamer en sloot mijn ogen terwijl ik me concentreerde op het kalmeren en stoppen met denken aan wat het was net was gebeurd. Maar toen voelde ik het alsof er iemand voor me stond en met nieuwsgierigheid opende ik mijn ogen om de jongen te ontmoeten die zoveel gekke gevoelens in mij veroorzaakte, op dat moment voelde ik mijn wangen rood worden en hoe mijn hart stopte met kloppen voor maar 2 milliseconden.
— Ik wist niet dat we in het zelfde klas waren.
— Ik...n-nee, nee... i-ik...uhm...het is g-gewoon...
— Je bent in de verkeerde lokaal, toch?
Na die vraag voelde ik me zo dom, hij wist het al en nu zal hij zeker denken dat ik raar ben.
— ...Ik moet gaan, sorry.
Zei zonder meer uitleg te geven en voorzichtig verplaatste ik hem van me weg om meer ruimte te hebben om vanaf hier weg te rennen, maar ik voelde hoe hij zijn ogen niet van me afwendde en dat maakte me nog nerveuzer. Gelukkig liet hij me los en op weg naar de juiste lokaal kwam ik Mark tegen en het kostte me geen seconde om naar hem toe te rennen, ik moest dit echt aan iemand vertellen en hij was de juiste persoon. Ik naderde hem en pakte snel zijn arm om hem dichter bij mij te brengen, ik zag hoe hij mij verward en met opgetrokken wenkbrauw aankeek, maar ik liet hem niet spreken en ik ging snel voor hem staan om hem in de ogen te kijken.
— Mark Lee, ik moet je iets heel erg belangrijk vertellen.
— Jaemin, wat doe je hier? je moest al bij de Engelse les zijn.
— Ja, weet ik, maar...
— Nee, kom, we moeten gaan.
Hij liet me niet uitpraten en pakte stevig mijn hand om naar de Engelse lokaal te lopen, ik krulde mijn lippen lichtjes en maakte een kleine pruillip en toen ik zag hoe hij me niet liet vertellen wat er was gebeurd, gaf ik het op en ging gewoon hem volgen tot het volgende les. Misschien kan ik het na school alles aan hem vertellen, maar ik hoop alleen dat ik de blonde jongen niet meer ziet voor het rest van de dag.
Wat er daar was gebeurd, maakte me sprakeloos, hij was zo dicht bij me geweest en ik kon zijn gezicht van zo dichtbij beter waarderen. Hij had een diepe en hypnotiserende stem, ik moet wel toegeven dat hij niet zo lelijk was, maar ik had niet om door die gedachten te worden meegesleept. Ik ben wel een beetje nieuwsgierig om te weten wat zijn naam is, als ik hem vaak zou tegenkomen, moest ik tenminste zijn naam weten en ophouden hem "de blonde jongen" te noemen.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
