Μικρές Ιστορίες

Eπιτέλους

*Η μικρή αυτή ιστορία περιέχει σεξουαλικό περιεχόμενο.

*Δεν βασίζεται σε αληθινά γεγονότα.

*Πρωταγωνιστές: Μαρκέλλα, Κώστας

Στεκόντουσαν για μία ακόμη φορά στην είσοδο της σχολής περιμένοντας κάποιος από όλους να πάρει την πρωτοβουλία για να αρχίσουν να περπατάνε προς κάποια καφετέρια. Η Μαρκέλλα είχε ήδη αρχίσει να κουράζεται από τις τρεις φορές που είχε ζητήσει να φύγουν. Η παρέα της όμως συνεχώς έβρισκε κάποιο θέμα να συζητήσουν και τα πόδια τους ήταν σαν να βίδωναν αυτόματα στα πλακάκια μπροστά από τη σχολή.

"Τι θα γίνει;" ρώτησε για πέμπτη φορά φανερά ενοχλημένη. 

"Τώρα ρε κορίτσι, ερχόμαστε" απάντησε ο Κώστας  χαμογελώντας. 

Η Μαρκέλλα ήθελε τόσο πολύ να πει κάτι, αλλά προτίμησε να κρατήσει το στόμα της κλειστό. Είχε κάποιες μέρες μόνο που ο Κώστας είχε αρχίσει να νιώθει άνετα ξανά τριγύρω της μετά από εκείνο το βράδυ. Δεν της άρεσε καθόλου όταν την φώναζε "κορίτσι", γιατί δεν ήταν ολόδικη της προσφώνηση. Ο Κώστας την χρησιμοποιούσε σε οποιοδήποτε θηλυκό θεωρούσε έστω και λίγο φίλη του. Η Μαρκέλλα όμως πήγαινε με τα νερά του και δεν έδινε σημασία, γιατί δεν ήθελε να προκαλέσει κάτι που θα τον απομάκρυνε πάλι από κοντά της. Ώρες-ώρες η κατάσταση ήταν τραγελαφική και γελούσε από μέσα της. Πρόσεχε τα λόγια της και τις πράξεις της για να μην τον τρομάξει σαν να προσπαθούσε να πιάσει στην κυριολεξία κάποιο θήραμα, ενώ η ίδια προσπαθούσε απλώς να επαναφέρει την αρχική τους κατάσταση. 

Μετά από λίγο η παρέα ξεκίνησε να περπατάει. Στην διαδρομή η Μαρκέλλα περπατούσε με κάποιον άλλον φίλο της, αλλά παρατηρούσε τον Κώστα που βάδιζε μπροστά της και κάπου- κάπου, εκεί στα φανάρια, σταματούσε να την κοιτάξει. Κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να υποψιαστεί κάτι, αλλά εκείνη είχε μάθει από μικρή να παρατηρεί τα πάντα. Ήξερε ότι αυτές οι μικρές, ασήμαντες κινήσεις δεν ήταν συνηθισμένες. Τουλάχιστον όχι προς την ίδια. 

Από την άλλη πλευρά, ο Κώστας μετρούσε τις κινήσεις του ως απάντηση προς τις κινήσεις της. Δεν ήθελε να παρατηρήσει κανένας άλλος τη διαφορά που υπήρχε ανάμεσά τους. Δεν ήξερε ούτε ο ίδιος αν υπήρχε κάποια ουσιαστική διαφορά. Το μόνο που ήξερε είναι ότι κάτι τον τραβούσε τελευταία προς το μέρος της. Παρόλο που την απέφευγε εσκεμμένα μετά από εκείνο το βράδυ, υπήρχε κάτι πάνω στην Μαρκέλλα που τον μαγνήτιζε. Είχε αντιληφθεί και ο ίδιος τις μικρές εναλλαγές στην αλληλεπίδρασή τους, αλλά δεν μπορούσε να διαχωρίσει αν αυτές προκαλούνταν μόνο από δική του πρωτοβουλία ή αν και εκείνη ευθυνόταν για αυτές. Γι αυτό, όταν μπορούσε έριχνε μικρές ματιές προς το μέρος της στην προσπάθειά του να καταλάβει τι συμβαίνει.