I took everything for granted. I took you for granted. At ako yung pinakatangang tao for doing that. All you did was to love me, be there for me, pero nagpakain ako sa pressure sa paligid ko... that I ended up... sacrificing you. Sacrificing us. San...
"Walang magandang naidulot yang boyfriend mo sayo kundi sakit ng ulo!"
"Limang taon ka na nagttrabaho minimum wage earner ka pa rin?!"
"Yan lang ba kaya mong gawin?!"
"Labas ka ng labas kasama yung putanginang lalaking yun kaya wala kang nararating!"
"Ms. Flores ayaw mo bang mapromote? You can do better than this"
"Zia, kulang pa rin ehh pasensiya na hindi ka pa rin kasali sa mga promoted"
Ilan lang yan sa mga salitang araw-araw kong naririnig mula sa pamilya ko, sa mga boss ko. And he's the one calming my nerves down despite all of these.
"Ano bang mabibigay sayo ng promotion? Dagdag pera? Aanhin mo yun kung do ka naman masaya di ba?"
"Wala akong pake sa sinasabi ng magulang mo. Basta hindi mo ko bibitawan di ako lalayo sayo"
His words were my home... pero... pero I ended up burning my bridge towards him. I still focused on pleasing my family and my job... that I ended up losing him. I ended up, pushing him away... saying the worst I could ever say.
"Hindi kita kailangan sa buhay ko! You're just a burden for me! Ayoko na sayo!"
And now... and now I miss him... so much... regretting everything... regretting not showing him that my real happiness was found when I was with him
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Jason's PoV
It's been... 6 months... 6 months since she told me she doesn't love me anymore... but it feels like yesterday... the pain feels like yesterday... and I'm still dying.
Pinilit kong humingi ng eksplanasyon, isang buwan akong di tumigil... pero mas lalo lang masakit yung sinabi niya pagkatapos
"Ano bang hindi malinaw sa tapos na tayo?!"
So I chose to walk away. Yun lang naman kailangan ko ehh... binitawan niya na ko, ano pang silbi ko sa tabi niya di ba?
Pero ang hirap lang... ang hirap lang na nakaya niyang itapon yung ilang taon naming pinagsamahan.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Zia's PoV
"Oh ano na naman yan? Bakit umiiyak ka na naman? Ano na namang arte yan?" Bungad saken ng nanay ko when she entered my room habang nakayakap ako sa binti ko silently crying all my frustrations
"Wala po" sambit ko wiping my tears not even trying to let it out on my mom
"Sa makaiyak ka dyan wala naman magagawa luha mo. Yan lang ba kaya mo? Magmukmok? Buti na lang nawala sa buhay mo yung lalaking yon, nabawasan pasanin mo sa buhay"
"Ma, just leave me alone" sambit ko not even looking at my mom
"Matulog ka na. Tumigil ka na kakaiyak dyan sayang luha mo"
Napabuntong hininga na lang ako when my mom shut the door down
"Ubos na ubos na ko, kulang pa rin? Nawala na si Jason sa buhay ko... kulang pa rin? Ano pa bang dapat kong ibigay... pagod na pagod na ko..."
