Korkularım hep benden bi adım önde.
Sorarsanız,neden?
Aslında ben hep yalnızım.Beni seven biri yok.O zaman neden korkuyorum ki,zaten alışmışım yalnızlığa.
Birine bağlanmaktan,birini sevmekten korkuyorum. İşte o zaman kendimi gerçekten yalnız hiss ederim diye korkuyorum hep. Ailem bile beni yalnız bıraktı korkularımla baş başa.
Bazen soruyorum kendime;
"Kimim ben?"
Anlayamıyorum.
Evet güçlüyüm,zekiyim,hayallerim var. Ama hayallerimin hepsinde yalnızım,hayallerimde bile beni kiminse seve bileceğine inanmıyorum.
Bende aşık olmamayı söz verdim kendime. Evet bazen hoşlanıyordum birilerinden ama kendime hep bunu hatırlatıyorum;
" Aşık olma Süsen."
çünkü belkide sevgi nedir görmediğim için, yalnızlıktır diye ezlerlemişim.
Belkide biri aşkın nasıl bir duygu olduğunu anlatır?
Pazartesi yaz tatilinden sonra ilk okul günü
Telefonum çaldı
"Süsen,bugün derse geliyor musun.Hani ilk gün,özlemişiz seni."
"Ben bugün gelemiyiceğim."
dedim ve hemen telefonu kapattım.Nasıl gide bilirdim ki? Olanlardan sonra.
Telefon yine çaldı
"Lütfen ya lütfen. Gelemem anlayın, ben yapamam" dedim
" İyi misin sen onu söyle?"
"İyiyim,sadece bu gün yine hatırladım."
"Okul çıkışı gelicez biz,sakın bir delilik yapma"
"Delilik dediğin resim çizmek olur anca,korkma"
1 yıl önce
Kapı çaldı.
"Anne?" dedim. O an ellerim titremeye başladı.
"Süsen,kızım" diye girdi içeriye. Elleriyle okşadı yüzümü
"Neden geldin?" dedim titreyen sesimle
"Seni özledim" dedi. İnanmak istedim. Çok istedim.Ne yapa bilirdim ki? Sonuçta kalbi kırık bi çocuktum ben hala.
O kadar güzel gülümsüyordu ki,nasıl inanmazdım?
Annem yavaşça kapıyı örtmek isterken,biri onu durdurdu.
Babam. İkisinde nasıl olurda bir anda beni hatırladılar? Neden geldiler?O kadar çok soru vardı ki aklımda.
"Kızım konuşmamız gerek" dediler ikiside birden.
"Yok. Lütfen gidin. Ben sizsiz bu kadar alışmışken yapmayın lütfen. İlk defa olsa bile beni düşünün ne olur." göz yaşlarım akıyordu durmadan. Ve bir anda çocukluğumdan beri en nefret ettiğim o kavga.
Kaçtım. Arkama bakmadan o evden bir an önce kavga seslerini duymamak için kaçtım.
Telefonum,ceketim,param bile yoktu üstümde.
Nereye gideceğimi bile bilmiyorken,koşarak kalbim beni nereye götürüyorsa gidicektim. Kalbim o kadar acıyordu ki.
O kadar yorulmuşum ki,bilincimi kaybetmişim.
"Süsen iyi misin? Süsen süsen süsen" diyen bir ses duydum sesi o kadar panik olmuştu ki.
"Nerdeyim ben.Ne oldu ki?"
"Şükürler olsun. Çok korktum."
"Ömer?"
"O hatırlıyorsun"
"Hafıza kaybı yaşamadım ya"
"İyi misin?"
"Doğru mu söylesen,yalan mı?"
"Hadi yalan söyle,işim var zaten"
İstemsizce yüzümde tebessüm oluştu. Onca olanlardan sonra ilk defa güldüm.
