Sarı bir uçurtma görüyorum ufuklarda,
Peşinden hırsla koşan çocuklar,
Yağmurla beraber ağlayan insanlar.
Görüyorum hepsini, umursamadan.
Tek yaralı kuşun ben olduğunu sanırken,
Görüyorum hüngür hüngür ağlayanları.
Uçuruma savrulan hayatları,
Görüyorum, nefretle bakanları.
Ruhumun kan akıttığı zaman,
Gökyüzünün sessizliği bozduğu andır.
Kara şimşekler minik bedenleri korkuttuğu zaman,
Son gülün de solduğu andır.
Yorgunluk çökünce bedenime,
Son söz de çıkınca dudaklarımdan,
Duygularımın saklandığı anda,
Ölümün kapımı çaldığı andır.
Ey kara gökler! Duy sesimi.
Duy şu fani sevgilini!
Uçup gidecek bu diyarlardan...
Sustur sende son şimşeğini.
