One Day

19 czerwca 1998

Hogsmade, 19 czerwca 1998 r.

        Poranne brzaski charakteryzują się tym, że na długo przed pojawieniem się słońca na widnokręgu niebo zmienia swoją barwę. Hermiona uwielbiała przyglądać się powoli jaśniejącym obłokom i subtelnie wyłaniającym się konturom świata. Czasami zapierało jej dech w piersiach, gdy gęsta, niezmącona czerń nocy oplatająca wszystko wokół przechodziła w granat, jakby pozwalała Ziemi rodzić się na nowo. Tworzyła zarys pól, lasów i budynków, by następnie brudny, fioletowo-błękitny całun rozświetlił wysokie trawy, ozdobione niczym perłami kroplami rosy. Zupełnie, jakby ktoś kręcił regulatorem światła barwy pogłębiały się i jaśniały, linie wyostrzały, obłoki powoli przybierały złocisty odcień. Na krótką chwilę nad Hogsmade zawisła lazurowo błękitna kopuła, po czym promień słońca wystrzelił zza horyzontu, ostatecznie niszcząc zwiewną otoczkę nocy i przywracając życie.

- Czy wszystkie mądrale mają takie szpiczaste piersi? 

- Odezwał się ten ze zgubą kapitana Haka zamiast nosa.

        Twarz chłopaka wydawała się kurczyć, gdy zmarszczył z konsternacją brwi i rozchylił wargi. Dziewczyna nie pozwoliła sobie zmarnować okazji i zarzuciwszy mu ramiona na szyję, pocałowała go powoli w usta. Odsunęła się na milimetr i oboje zamarli na kilka długich sekund, gdy ich ciepłe oddechy mieszały się. 

        Draco uśmiechnął się w ten znienawidzony przez mdlejące na jego widok dziewczęta sposób – szelmowsko, seksownie, lecz z niewyjaśnioną dozą chłopięcego urok i naiwności. Błyskawicznie się przekręcił i wylądował na chichoczącej Hermionie, zaciskając dłonie na jej nadgarstkach i układając je wysoko nad bujną, brązową czupryną. 

- Z tej perspektywy nie są takie szpiczaste.

Hermiona uśmiechnęła się z rozleniwieniem, gdy chłopak musnął ustami jej obojczyk. 

- Absolwenci Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie – wymruczał niskim tonem, z twarzą wciśniętą w zagłębienie jej szyi.

- Szkoły Magii i Zieloznawstwa – rzuciła Hermiona, doprowadzając chłopaka do rechotu. Zaczęli się śmiać, nie po raz pierwszy tej nocy, jak dwójka osób o wątpliwym zdrowiu psychicznym. Draco przeturlał się po łóżku i wcisnął twarz w poduszkę. Robił tak całą noc. Wciskanie było jego domeną – w uroczystą szatę, w jej stanik, w prześcieradło, w ręcznik, w jej włosy i jej piersi. Wciskał się wszędzie.

        Tymczasem Hermiona wstała i podeszła do wysokiego, brudnego lustra, stojącego obok obdrapanej  szafy. Faktycznie, jej piersi wydawały się wyjątkowo szpiczaste. Mlecznobiała skóra kontrastowała z ciemnym wystrojem pokoju w pensjonacie i wydawała się absorbować jasność pudrowo różowych fig, które niedbale zsunęły się nisko na jej biodrach. Sięgnęła po szatę, którą miała na zakończeniu roku – Merlinie, ona zaledwie wczoraj ukończyła szkołę, a całą noc w głowie jej szumiało od palenia tych dziwnych ziół, które Neville ukradł ze szklarni profesor Sprout – i zarzuciła ją na nagie ciało. Głęboki dekolt w serek przypominał, że pod spodem powinna mieć koszulę. Gdy odwróciła się do Draco, z miernym sukcesem udając eteryczne modelki Victoria’s Secret, szata zsunęła się z lewego ramienia, obnażając piegi na ramionach i pierś aż po sutek. 

- Jak wyglądam? – zapytała niskim głosem, wypinając biodro.

- Jak milion godzin szlabanu u Filtcha. Chodź tutaj – mruknął Draco, łapiąc za skraj szaty i ciągnąc ku sobie. Z przesadnym dramatyzmem dziewczyna opadła na łóżko i ułożyła się prostopadle na chłopaku, z głową na jego splocie słonecznym. 

        Gdy Draco niedbale głaskał ją po głowie rzuciła spojrzenie na lustro naprzeciw niej. Jej zmęczone i lekko opuchnięte po całej nocy wrażeń oczy potrzebowały chwili, nim zarejestrowały w pełni odbity obraz. 

        Ona, Hermiona Granger, Naczelna Prefetka, najmądrzejsza czarownica stulecia leżała półnaga na Draco Malfoyu, równie przystojnym co irytującym, przemądrzałym arystokracie, który poświęcił 6 lat i 3 miesiące nauki w Hogwarcie na uprzykrzaniu jej życia, a jego odzienie ograniczało się do szarych bokserek. Ilość alkoholu i innych magicznych substancji, które spożyli poprzedniej nocy musiała zawierać w sobie niemal cała tablicę Mendelejewa, a mimo to nie znaleźli się w tym obskurnym pensjonacie w Hogsmade z pobudek seksualnych.

- Co ty na to, żebyśmy się nieco zdrzemnęli? – ziewnął chłopak – Już czwarta. 

        Od chwili rozdzielenia się grupy absolwentów Hogwartu koło godziny pierwszej, Draco i Hermiona rozmawiali. Obejmowali się. Żartowali. Grali w gry na skojarzenia i na wyznania. Całowali w bramach. Biegli płosząc ptaki na skwerze. Opowiadali sobie historia z dzieciństwa. Chwytali za ręce, tłumacząc sobie, że nie mogą iść prosto i potrzebują oparcia. Obserwowali się. I tak wylądowali tutaj.

- Mhm – mruknęła dziewczyna, podciągając wyżej cienką kołdrę i przekręcając się tak, by leżeli jak łyżeczki.

        Oni nie uprawiali seksu. 

- Dobranoc – szepnął Draco, obejmując  ją ramieniem. 

        I Hermiona cholernie tego żałowała.

- Dobranoc – szepnęła. Tak oto szansa przepadła.

        Przeklęte, psychoaktywne ziółka Neville’a.