When the time stops

Chapter 1

Pov Ally
Ik veeg de traan van mijn wang weg en kijk in de spiegel. Ik laat mijn blik glijden over mijn smalle gezicht en strakke kaaklijn, over mijn donker bruine haren en mijn olijfkleurige huid.
Een traan glijdt weer geruisloos over mijn wang op weg naar mijn kin, maar deze keer veeg ik hem niet weg. Iedereen mag weten dat ik verdrietig ben voor de dood van mijn ouders.
Het is misschien al wel een paar jaar geleden dat ze omkwamen bij de brand in ons oude huis, maar de tijd neemt de pijn niet weg. Het verzacht het alleen een klein beetje.
Ik was toen nog maar tien jaar toen het gebeurde, dus het is nu ongeveer 6 jaar geleden. Ik herinner nog precies hoe ze schreeuwden dat ik naar buiten moest gaan...

Ik staar terug naar mijn kastanjebruine ogen waarin je duidelijk de pijn kan aflezen. Ik blijf zo een tijdje kijken totdat ik wakker schiet door mijn tante Maria die roept om naar beneden te komen.
Het is vandaag mijn verjaardag, maar ik haat verjaardagen, omdat dan alleen maar duidelijker wordt hoe eenzaam ik ben. Ik vier het altijd samen met mijn tante, omdat de rest allemaal al dood is.
Ik veeg de tranen weg en loop rustig naar beneden. " Ha daar ben je eindelijk! Je wordt wel zestien! Wees eens blij!" zegt tante Maria. Ze is altijd al een soort oma voor mij geweest, omdat mijn echte al dood is en ook omdat ze al wat jaren achter de rug heeft, want ze is eigenlijk de tante van mijn moeder.

Ik geef haar een flauw glimlachje. Ze probeert mij altijd op te beuren, maar die poging mislukt dan meestal.
"Hier een cadeautje om je op te vrolijken" zegt ze.
Ik neem het aan en bestudeer aandacht de vorm ervan. Het is klein en redelijk dun.
Ik maak de strik los waardoor het inpakpapier een klein rood fluwelen zakje omhult. In het zakje zit een goude sleutel met het woord tempus opstaat gegraveerd.
Wat moet ik hier nu weer mee en net toen ik iets wilde vragen, nam mijn tante mijn handen stevig vast en kijkt me serieus aan. Man gaat zij naar de fitness ofzo. Ze is minstens tien keer zo sterk als ik!
" Je moet me beloven dat je pas uitzoekt waar de sleutel oppast wanneer de tijd er rijp voor is!" zegt ze.
Ik kijk wantrouwig naar de sleutel en geef dan een kort knikje als teken dat ik ermee akkoord ben.