Ο φύλακας άγγελος μου

«Μα ο άγγελος απ' άκρη σ' άκρη περπάτησε τον ουρανό, εκεί πάνω που ο βαθύς λογισμός είναι καθήκον, που ο έρωτας είναι θεός κυρίαρχος, που οι ματιές κρατάνε ακέραια την ομορφιά των αστεριών που ευφραίνει τη ματιά μας..»

Allan Edgar Poe

Άγιε Άγγελε, εσύ που είσαι προστάτης της άθλιας ψυχής μου και της ταλαίπωρης ζωής μου, μη με εγκαταλείψεις τον αμαρτωλό, μήτε να απομακρυνθείς από μένα εξ αιτίας της χαυνότητάς μου.

 

Μην επιτρέψεις στον πονηρό δαίμονα να κυριαρχήσει επάνω μου κατατυραννώντας αυτό το θνητό μου σώμα. Κράτησε το ταλαίπωρο και παράλυτο χέρι μου και οδήγησέ με στην οδό της σωτηρίας.

 

Ναι, άγιε Άγγελε του Θεού, εσύ που είσαι φύλακας και σκεπαστής της άθλιας ψυχής μου και του άθλιου σώματός μου, συγχώρησέ με για όλα εκείνα με τα οποία σε ελύπησα όλες τις ημέρες της ζωής μου, και για όσα αμάρτησα την σημερινή ημέρα.

 

Σκέπασέ με και τούτη τη νύκτα και διαφύλαξέ με από κάθε επήρεια του αντιπάλου διαβόλου, για να μην παροργίσω τον Θεό με κάποιο αμάρτημα.

 

Και συνάμα πρέσβευε για χάρη μου προς τον Κύριο, να με στερεώσει στον θείο φόβο και να με κάνη δούλο άξιο της αγαθότητάς του.

Αμήν.

       Με την προσευχή αυτή προς τον φύλακα άγγελό της, ξάπλωνε η Ναταλία στο ζεστό της κρεβάτι, αφήνοντας την ψυχή της να παραδοθεί στα χέρια του γλυκού Μορφέα. Μπορεί να μην ήταν βαθιά θρησκευόμενη, ούτε να ξημεροβραδιαζόταν στις εκκλησίες, ήταν όμως μια κοπέλα που πίστευε στα θεία με τον δικό της τρόπο. Στην οικογένειά της, αν και είχε πατέρα κληρικό, ποτέ δεν την πίεσαν να ασπαστεί τα δικά τους  πιστεύω. Ούτε τη χαλιναγώγησαν να ακολουθήσει ένα θρησκευτικό μονοπάτι που η ίδια δε θα το πίστευε με όλη της την ψυχή.

    Έτσι λοιπόν, με την πάροδο του χρόνου και διαβάζοντας πληθώρα βιβλίων, ασπάστηκε τον Χριστιανισμό, αφού ήταν η μόνη θρησκεία που την αντιπροσώπευε ως ανθρώπινη ύπαρξη. Βέβαια καταλάβαινε ότι τα περισσότερα από αυτά που διάβαζε ήταν λόγια των συγγραφέων, σύγχρονων και μη, που με έντεχνο τρόπο προσπαθούσαν να μεταφέρουν στον αναγνώστη τον φόβο και την ανασφάλεια. Δημιουργούσαν την εικόνα ενός Θεού που ίσως τελικά να μην ήταν τόσο απόλυτος όπως τον παρουσίαζαν και αναμφίβολα δεν ήταν ο αιώνιος τιμωρός που δεν αφήνει καμία ανθρώπινη ψυχή να του ξεφύγει ατιμώρητη. Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Θα ήταν τρομερά ειρωνικό να προσφέρει το μεγαλύτερο δώρο στους ανθρώπους, την ελεύθερη βούληση, αλλά μετά να τους τιμωρεί όταν τη χρησιμοποιούν! Αυτό ήταν κάτι που την έκανε πάντα να χαμογελά κάθε φορά που το σκεφτόταν, αφού αναρωτιόταν πόσο κοντόφθαλμοι είναι τελικά οι άνθρωποι.