Ep5
ក្នុងផ្សារទំនើបដ៏ធំមួយក្នុងទីក្រុងសេអ៊ូយើង
មើលទៅឃើញថាមានមនុស្សម្នាជាច្រើនដើរខ្វែងខ្វាត់
គ្នាហើយក្នុងនោះក៏មានរាងតូចយើងពីរនាក់កំពុង
ដើរមើលនេះមើលនោះទិញនេះទិញនោះទៀត
សប្បាយចិត្តទៅ
ដុប*
"អួយ wtf.." អាល្អិតជុងវ៉ុនរវល់តែដើរងាកមើល
ជុំវិញពេកក៏មិនបានចាប់អារម្មណ៍នឹងអ្នកនៅខាងមុខ
របស់ខ្លួនក៏ជ្រុលជាដើរទៅបុកទ្រូងមាំរបស់រាងក្រាស់
មួយទំហឹងផុស..អាល្អិតជុងវ៉ុនក៏រើសខ្លួនវិញទាំងសុីសឺៗ មើលបុរសដែរខ្លួនដើរបុកអម្បិញមិញនេះ
"ហ៎?? អាអ៊ុំរោគចិត្តឯងទេតើ?" ជុងវ៉ុនចំហរមាត់ធំៗ
ប៊ិះរុយហាចូលមាត់ព្រោះអ្វីមកពីអ្នកដែរខ្លួនដើរបុក
នោះគឺជាអាអ៊ុំរោគចិត្តដែរខ្លួនជួបកាលមុន.
"Weaaa!!!ហៃយួយគូព្រេងឲច្បាស់ក្រឡែត OMG.!" ប្រូជេយ៍ក៏និយាយឡើងទាំងចំហរមាត់
ដូចគ្នាទុកឲស្រីនូឈរឆ្ងល់តែម្នាក់ឯង.
"គូព្រេងក្បាលអ៊ុំឯង!? មិចមកជួបគ្នាស្អីទៀតហៃ? កុំប្រាប់ណាថាអាអ៊ុំរោគចិត្តឯងតាមដានខ្ញុំ!? ហ៎..ចង់ចាប់ខ្ញុំយកទៅលក់ហ្អេ?" ជុងវ៉ុនក៏សួរទាំងបើកភ្នែក
ធំៗមិនដឹងថាក្នុងខួរក្បាលគាត់គិតស្អីនោះទេ
(ប្រហែលមើលរឿងច្រើនពេកបែកគំនិត)
"យួយ!Wtf!!អត់ដឹងស្អីផងថាឯងរោគចិត្ត? "
ជេយ៍ធ្វើទឹកមុខបែបហួសចិត្តសម្លឹងទៅមើលស្រីតូច
ទាំងមិនយល់
"ខ្ញុំប្រាប់ណាមុខអាអ៊ុំឯងនេះណា ដូចចោរអញ្ចឹង!!"
"ស្អីបែកង៉ាងមែនមីអូន?"
"នែនិយាយជាមួយខ្ញុំឲពិរោះស្ដាប់បន្តិចទៅមើលអាបុិរោគចិត្តចង្រៃយ៎៎.."
"ហ៎??" ឯស៊ុននូឈរទាំងចំហរមាត់អត់យល់ថាគេ
ទាំង2ចង់និយាយពីអីនោះទេបានត្រឹមឈរស្ដាប់នឹងឯង-_-
"ចុះត្រង់អាល្អិតឯងហៅយើងថាអ៊ុំនោះ? យើងមិនមែនចាស់ចំណាស់នឹងនោះទេ!" ជេយ៍ក៏និយាយទៅវិញ
ជុងវ៉ុនដោយខឹងពេករកពាក្យនិយាយដោះសារ
មិនបានក៏ហកទៅបោចសក់របស់ប្រូជេយ៍មួុយទំហឹង
ឲអ្នកខាងនោះស្រែកចាយតែម្ដង
