"Ellerimde bir göztasi, gözlerim boş gidiyordum
Ne bileyim, bir damlanın böyle deniz olduğunu..."
En sevdiğin Can Baba şiirlerinden birinin ilk iki mısrasıydı seni balık, beni okyanus yapan! Sonra kendi şiirini yazdın sen:
"Sadece okyanusun farkında olan balıklar beceremez ağlamayı ve sadece derin okyanuslar ısıtır varlığıyla, ağlayamayan balıkları..."
Ve bir anda okyanus oldun sen, ben oldun; fırtına gecelerinde karaya vuran dalgaların yeni bir şiir daha ekledi yüreğimin sahiline: "Okyanus kurudu ve bir birikinti kaldı sadece. Az daha o da gidiyordu! Sonra merak etti okyanus: Acaba tamamen kuruyunca ne olurdu? Ve o korku, yağmurları yağdırdı... Şimdi tekrar yine okyanus olma yolunda deniz ve en büyük damlaları hep sen... seni seviyorum..."
Tüm bunları okuduktan sonra ben de bir şiir yazdım. O şiirin adı 'UMUT'tu... Okunmaya okunmaya silindi söz dizimleri, geriye bir tek başlığı kaldı!
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Üvey Sevgili...
Teen FictionSenden sonra... artık... hepsi... üvey, sevgili! Sonrasızlığa öncelik tanıyan eksik bir teşebbüs aşkımız... Bir köprünün iki ayağı gibiyiz; bir araya gelsek, yıkım olur!
