အိမ္ကေနအပီအျပင္ျခယ္သလာၿပီး လမ္းမွာေတြ႔သမွ်ကားေတြျမင္ရင္ ကုန္းတယ္။
ကားေလးဘာေလးေတာင္ေရေဆးၾကဘူး။
လူေတြမ်ား ညစ္ပတ္ခ်က္!
မွန္ေလးဘာေလးၾကည့္ရင္ေတာင္ တစ္ဖက္သားကုိအားနာရမွန္းမသိတဲ့လူေတြ။
ဟြန္႔!
ၾကည့္ေကာင္းေအာင္ေထာ္လုိက္တဲ့နႈတ္ခမ္းက ေခါေနတဲ့သြားေၾကာင့္ အနည္းငယ္ၾကည့္ရဆုိးတယ္။
႐ုပ္ခံေလးေကာင္းေနလုိ႔သာေပါ့။
မဟုတ္ရင္ ဟူး!
ဘတ္စ္ကားဂိတ္မေရာက္ခင္ ၁ကုိက္အကြာသုိ႔ေရာက္႐ွိခ်ိန္မွာ ေ႐ွာင္းက်န္႔မုိးၾကဳိးပစ္ခ်ခံလုိက္ရတယ္။
မည္းတူးေနေအာင္ပစ္ခ်တဲ့မုိးၾကဳိးမဟုတ္!
ျဖဴ လုံးေနတဲ့ေပါက္စီလုံးေလးကုိ ျမင္လုိက္ရလုိ႔ ဓာတ္လုိက္သလုိျဖစ္သြားတာကုိ မုိးၾကဳိးပစ္ခံရတယ္တင္စားတာ။
ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ?
ေ႐ွာင္းက်န္႔ကုိအထူးအဆန္းလုိၾကည့္လာၾကတဲ့သူေတြကုိ ပိတ္ပိတ္ထုိးတယ္။
မ်က္ ေစာင္း နဲ႔!
အဟိ!
ဒီအခ်ိန္က ကားၾကပ္တယ္။
ဝမ္မုန္လာထုပ္ေလးကုိ ရင္ခြင္ထဲအပီထည့္ၿပီး ဒီကုိႀကီးက ကာကြယ္ေပးမွာ။
ပါးေဖာင္းေလးကုိလည္း ကုိႀကီးက အပီျမည္းပစ္မယ္။
႐ွလြတ္!
ႏွာလုံးေလးကုိလည္း လူတုိးသလုိဘာလုိလုိ ညာလုိလုိနဲ႔။
အဟမ္း! အဟြန္း!
အဟမ္း! အဟြင္း!
အဟိ! အဟိ!
သေဘာတက်ေတြးၿပီး ကားေပၚတက္တယ္။
ဝမ္မုန္လာထုပ္ေလးက သူ႔ကုိအထူးတဆန္းၾကည့္တယ္။
ကုိႀကီးကုိ စတင္သတိထားမိၿပီေပါ့!
သုိ႔ေသာ္ျငားလည္း!
ထုိေန႔က ယုန္သြားေခါတစ္ေယာက္ အၾကံႀကီးခဲ့သေလာက္ ကိစၥေတြကတစ္ခုမွ အေကာင္အထည္ေပၚမလာ။
