Christmas Joy |F1|

Część 2

Mimo że poranek był mroźny, przez noc nie spadł ani jeden płatek śniegu, ale przynajmniej świeciło od rana słońce. Z winy głębiącego się w jej wnętrzu stresu, Gioia wstała dosyć wcześnie. Nie traciła czasu i od razu zaczęła przygotowania do wyjścia, co było dobrym pomysłem, gdyż kiedy zostało jedynie 10 minut do przyjazdu Micka, nie mogła uspokoić drżenia rąk.

– Wszystko dobrze, kochanie? – tata Joy miał wejść po schodach na górę, ale zatrzymał się przy córce, która stała w bezruchu na środku przedpokoju.

– Tak, tylko... Wiesz, te studia. Jestem troszkę zmęczona. – odpowiedziała wymijająco. Część jej sumienia zaczęła się odzywać, jednak szybko je zagłuszyła. Zmęczenie nauką to nie było kłamstwo, tyle że nie o to teraz chodziło. Jej zegarek nagle zawibrował. – O, muszę iść.

– Kiedy będziesz?

– Nie wiem, za godzinę, półtorej? – rzuciła, próbując na szybko założyć beżowy płaszcz. – Jakby co to dzwoń, pa!

Wystrzeliła na ulicę trochę zbyt gwałtownie. Owszem, może i nie spadł śnieg, ale definitywnie chodniki były śliskie. Zbyt szybkie kroki dziewczyny mogły się skończyć tylko jednym: wkrótce jej stopy straciły stabilność, a ona sama długim wślizgiem pojechała wprost w ramiona czekającego przy drzwiach samochodu Micka.

– Dobrze, że jednak wyszedłem. – nie krył rozbawienia, pomagając dziewczynie ponownie odnaleźć stabilność. Dopiero po kilku sekundach Joy zorientowała się, że mimo że stoi już o własnych siłach, dalej kurczowo trzyma się przedramion chłopaka. Z trudem rozluźniła uchwyt.

– Cześć. I przepraszam. – nerwowo założyła za ucho kosmyk, który i tak od razu wrócił na jej twarz. Oboje weszli do samochodu, gdzie była już ustawiona nawigacja na parking najbliższy restauracji, do której zmierzali. Ponownie na początku jechali w ciszy, aż do momentu, gdy Gioia przypomniała sobie o pewnej wiadomości. – Rozmawiałam wczoraj z moją mamą o tobie. To znaczy nie że jakoś specjalnie o tobie, ale tak ogólnie o tym, co się wczoraj działo.

– Rozumiem. – zerknął na nią i dostrzegł jak się rumieni, próbując znaleźć słowa.

– W każdym razie, dziś rano mama wysłała mi nasze wspólne zdjęcie. W sensie nasze stare wspólne zdjęcie, nie ze wczoraj. Dio, zwykle nie mam takich problemów z komunikacją, przepraszam.

– Nie musisz mnie za wszystko przepraszać. – uśmiechnął się szerzej. – Masz to zdjęcie na telefonie?

– Tak, pokażę ci jak tylko będziemy na miejscu. – wreszcie wzięła porządny wdech i się w miarę uspokoiła. Po kilku minutach zostawili Mercedesa na parkingu i udali się na krótki spacer.

– Trochę tu ślisko. – zauważył Mick. – Może... chcesz się złapać?

– Nie, dziękuję, jakoś dam radę. – uniosła ramiona, żeby ogrzać policzki. Szybko jednak przemyślała swoje słowa. – Chociaż lepiej nie kusić losu, vero?

– Vero. – przyznał, wyciągając rękę zgiętą w łokciu w jej stronę. Puścili się dopiero w drzwiach gwarne restauracji.

– Trochę tu tłoczno, ale mają przepyszne naleśniki, musisz spróbować. – mówiąc to pomachała do jednej z kelnerek, wyglądającej na ich rówieśnicę. Blondynka pokazała na Micka, po czym uniosła kciuk w górę, na co Joy przeciągnęła sobie palcem po szyi. Kelnerka niewerbalnie kazała im iść głębiej, aż doszli do ogrodzonej taśmą części. Brunetka otworzyła przejście, po czym zamknęła je za Schumacherem.

– Przepraszam za Liz, ona w przeciwieństwie do mnie nigdy nie gryzie się w język. – wymamrotał Gioia, ściągając płaszcz i wszystkie akcesoria. Mick przejął od niej ubranie, które powiesił na stojącym nieopodal wieszaku, po czym oboje usiedli przy stoliku. Jak na zawołanie, przyjaciółka dziewczyny pojawiła się niemal od razu.