yıkılışlar ve yok oluşlar | kısa hikaye ✓

yok oluşlar.

05.08
6 Mart 2022

yazacağım en zor mektup bu olacak sanırım. kelimelerim kifayetsiz kalıyor, cümlelerim yetmiyor, beynim düşünme eylemini durduruyor ve ben bir kez daha gerçeklerin sert tokadını, senin defalarca öpüp okşadığın yanağıma yiyorum. hem de senin tarafından.

ailemin beni hiç sevmediğini söylediğim için mi bıraktın beni yoksa trace holding'in tek varisinin, yani benim kansere yakalandığımı öğrendikten sonra şirketin başına geçemeyeceğin için mi?

trace, ingilizce "iz" demek. ben öldüğümde benden geriye kalan tek şey, ailemin benim yerime tercih ettiği o şirket olacak. benden bana geriye kalacak şey ise koca bir hiç. çünkü siz, bana kendimden kalabilecek her şeyi kendi ellerinizle öldürdünüz. bunların hepsine siz sebep oldunuz.

sadece soruyorum, değer miydi? beni böyle tek başıma, hastalığımla bırakmaya değer miydi?

şurada sayılı günlerim kalmışken, kendimi iyice değersiz hissettirdiğiniz için teşekkür ederim. bu iyiliğinizi unutmayacağım, hiçbir şeyi unutmayacağım gibi.

daha hastalığımla savaşacak gücüm yokken size karşı savaşamam, üzgünüm. kendisine karşı koyamayan insan hiç kimseye karşı koyamaz.

muhtemelen merak etmiyorsundur ama söyleyeyim, kanserin son evresindeymişim. tümör yavaşça bir zehir gibi vücudumun her yerine yayılıyor, ölüyorum. artık bunun geri dönüşü yok. belki de en başından beri istediğiniz şey oluyor.

beni ailem yıktı, sen yok ettin.

başka diyecek hiçbir şeyim yok, dediklerimi de zaten duymadınız.

hoşça kal.

-iz.

güzel bebeğim diye sevdiğin kadın.
*üstünü karaladı.*
çığlıklarını duymayıp ölüme terk ettiğin kadın.

🖤

yazdığım mektuplar zihnimin içinde dönüp dururken gözlerimi kapatıp göz yaşlarımın düşmesine izin verdim, biraz sonra ben de onlar gibi düşmüş olacaktım.

lavabonun önündeki tıraş makinesini alıp fişe taktım. içli içli ağlayarak, bu evreye kadar kesmediğim saçlarımı kesmeye başladım.

birkaç dakika sonra saçlarımın yarısı lavabonun içinde, yarısı ise yerlerdeydi. bulanık görüş açımla aynadaki kendime, ölüp giden iz'e baktım. benim ruhum zaten ölüydü, kimse duymamıştı. şimdi ise bedenim ölecekti, beni sevdiğini iddia eden insanlar yarım saatlik bir göz yaşı dökecekti.

ailem bildiğim insanların hayatında yarım saatlik bir göz yaşıydım, ötesi yoktu.

dökülen göz yaşlarım ince, zayıf boynumda süzülmeye başlarken solmuş yüzüme baktım. nefes alışverişlerimin yavaşladığını hissettim. buraya kadardı. o zehir beni ele geçirmişti.

tekrar kapattığım gözlerimi bu kez açamadığımda acıyla gülümsedim. aniden yere yığıldığımda başım kestiğim saçlarımın arasına gömüldü, elimdeki makine düştü.

eğer ölmeden önce kendim için bir şey yapacak olsaydım, gözümden akan tüm yaşlardan özür dilerdim.

🖤

trace holding'in tek varisi iz emiroğlu nişantaşı'nda tek başına yaşadığı evinde ölü bulundu. emiroğlu'nun kansere yakalandığı ve son evresinde olduğu öğrenildi.

odasında bulunan iki mektup ise ailesi ve sevgilisine verildi. emiroğlu'na allah'tan rahmet, ailesine de baş sağlığı diliyoruz.

🖤

buraya bitirme tarihinizi yazabilirsiniz.

kitap hakkında düşünceleriniz?

261221'