Ben Yağmur , 17 yaşındayım. Kimsenin sahte sevgisine ihtiyacı olmadan büyüyen ve yaşayan biriyim.
Uzun dalgalı, gür saçlarım. Ela gözlerim ve ideal boyumun yanı sıra göz kamaştırıcı burna sahibim.
Hayatımda ailem dışında kimseye yer yoktu , tâ ki onla tanışana kadar... Ateş , 18 yaşında ve hayatıma kendini nefret ettirmeden girmeyi başaran o kişi...
Sıradan bi okul günü kimsenin dikkatini çekmeden, sınıfa gitmem tek uğraşım.
Kimseyle tanışmak ve kimseye bağlanmak istemiyorum.
Sınıfa girer girmez kendimi en arka sıraya attım, ikinci dönemin ilk günüydü.
Sınıfa yeni bi çocuk geleceğini öğrendim, herkes yeni çocuk için süslenirken benim tek derdim beni fark etmemeseydi.
Yeni kişiler hiç umrumda olmazdı, eskileri de aynı şekilde.
Tüm gün sosyal medyada olur ya da şarkı dinleyip kitap okurum. Başka ne yapacağım ki hem? İnsanların dediklerine aldırış etmek filan mı? Hayır tabiki de.
* Ders başlar *
Sonunda şu herkesin bahsettiği çocuk yani Ateş geldi, onun beni görmemesi için dualara boğdum kendimi resmen.
Bilin bakalım ne oldu? ÇOCUK BENİM YANIMA OTURDU?!
Sakin olmalıydım, onla konuşmazsam dediklerini kısa cevaplar verirsem benden soğur ve giderdi demi?
*Bir hafta sonra*
Hiçte tahmin ettiğim gibi olmadı aradan bir hafta geçti ve halen yanımda oturuyordu. Yerimi değiştirmek ise kötü bir fikirdi maalesef ki.
Neyseki biraz samimi geliyordu, ilk defa birisi bana bu şekilde samimi gelmişti. Bu yüzden onla yinede düzgünce konuşmaya karar verdim.
Yarın okula gider gitmez ilk işim onla düzgün bi konuşma yapmak olcaktı.
Sabah normalinden dahada erken kalktım, bu benim için bi avantajdı. Kendime çeki düzen verip evden ayrıldım.
Okula girer girmez kimsenin dikkatini çekmeden sınıfa gittim , ordaydı. Sırada oturmuş beni bekliyordu sanırım.
Hızlı ama koşmayan adımlarla sıraya kendimi attım. Sanırım biraz moral yoksunuydu bugün, ilk konuşmayı benim başlatmam gerektiğini düşündüm.
Kimseye dikkat çektirmeden kulağına doğru biraz eğilip konuşmaya başladım.
" 𝑇𝑎𝑛𝚤𝑠̧𝑎𝑙𝚤𝑚 𝑚𝚤?... "evet Yağmur harika bi cümleydi. Çocuğa soğuk davran ve bu cümleyi kur , çok harika.
Yüzüme şaşkınlıkla baktı, sanırım böyle birşey beklemiyordu. Ama biraz sonrasında çok sevindi, buna eminim. Biraz durdu ve sonra bana;
" 𝑩𝒖 𝒎𝒖̈𝒌𝒆𝒎𝒎𝒆𝒍 𝒕𝒆𝒌𝒍𝒊𝒇 𝒊𝒄̧𝒊𝒏 𝒕𝒆𝒔̧𝒆𝒌𝒌𝒖̈𝒓 𝒆𝒅𝒆𝒓𝒊𝒎 , 𝒔𝒆𝒏𝒅𝒆𝒏 𝒃𝒐̈𝒚𝒍𝒆 𝒃𝒊 𝒄𝒖̈𝒎𝒍𝒆 𝒅𝒖𝒚𝒎𝒂𝒌 𝒃𝒂𝒚𝒂𝒈̆𝜾 𝒃𝒊 𝒈𝒂𝒓𝒊𝒑. 𝑺𝒂𝒏𝜾𝒓𝒔𝒂𝒎 𝒃𝒖𝒈𝒖̈𝒏 𝒎𝒖𝒕𝒍𝒖 𝒈𝒖̈𝒏𝒖̈𝒏𝒅𝒆𝒔𝒊𝒏. 𝑨𝒎𝒂 𝒔𝒆𝒏𝒊 𝒃𝒖𝒈𝒖̈𝒏𝒅𝒆𝒏 𝒅𝒂𝒉𝒂 𝒎𝒖𝒕𝒍𝒖 𝒃𝒊𝒓𝒊 𝒐𝒍𝒎𝒂𝒏 𝒊𝒄̧𝒊𝒏 𝒆𝒍𝒊𝒎𝒅𝒆𝒏 𝒉𝒆𝒓 𝒈𝒆𝒍𝒆𝒏𝒊 𝒇𝒂𝒛𝒍𝒂𝒔𝜾𝒚𝒍𝒂 𝒚𝒂𝒑𝜾𝒄𝒂𝒎 𝒃𝒖𝒏𝒖 𝒃𝒊𝒍. "
Duyduklarım beni şoka girmeye itti resmen! Bunca zamandır asosyel davranan bu çocuk benle tanışacak mıydı?
Bu inanılmaz garip ama bunu sorgulamaya vaktim yok şuanlık. Bir not kağıdına numaramı yazdım.
