Biliyorum, insanlar her anımda yanımda olmayacaklar, bazen tamamen kendimle kalacağım, hatta o kadar kendimle kalacağım ki kendi sesim bile çok gelecek bana.
Ama böylesine aniden çekip gitmelerini de bekleyemem ya, sonuçta insan ne kadar düşüncesiz olursa olsun ben artık gidiyorum diyip gitmez. Gitmemeli.
Yani öyle düşünüyordum, ne kadar düşünme yetisine sahip olursa o kadar düşüncesiz olacağına kim inanabilirdi ki?
Ben inanmazdım.
Sanırım inanmadığım için bu kadar kırgın hissediyorum, ağladığında göğsüm sıkışan biri artık büyüdüğümüzü söyledi. Ne desem bilemedim o an, bekli bunları okur ama pek umrumda değil. Sadece rahatlamak istiyorum, göğsümü dökmek sonra toplayamamak ve o dağınıklık arasında yok olmak istemiyorum.
Çok yok oldum, kendimi buldum ama bazen ayaklarım dolanıyor işte birbirine, tökezliyorum; tutacak kimsem yok.
Çakılıyorum yere, sonra kalkıyorum, çünkü kalkmazsam kaldıracak kimsem yok ki benim.
Kimsesizim, evet birileri hep var ama anlık varlıklar süresiz yoklukları karşılayamaz ki.
Hem zaten kışın da tişört giyilmez, yazın kazak giyilemeyeceği gibi.
Üzgünüm.
