Derinlerde saklı | SüsÖm

~Onu sevmek ona da bana da acı vermez mi?~

Kazadan günler, haftalar geçmişti. Haddi hesabı olmayan acılar unutulmuş ve yahut alışılmış değildi katlanılmıştı,katlanılmak zorunda kalınmıştı...

Ömer, sabaha kadar gözüne uyku girmeden geceyi pencerenin önünde sabah etmişti. Ne yaptığından bihaber, şehrin başka bir ucunda, yatağın içinde ürkekçe kıvrılan kendisi gibi geceyi sıfır uyku ile sabah eden süsen'nin de Ömer'den bir farkı yoktu. İkisininde beyninde birbirine çarpan, şimşek gibi her seferinde inanılmaz bir hızda aynı noktaya gelen bu iki genç, ne yapacağını bilmiyor ve kendilerini yıpratıyordu...

Ömer,abisine verdiği sözlerle, kardeşleriyle, hayalleriyle çizdiği yolda ilerlemek için yorgun vücudunu yola koymuştu abisi için,Asiye için, Emel için ve de kendisi için... Haftalar sonra okula gelmek, hem asiye hem de kendi için mental olarak biraz da olsun iyi hissetmelerini sağlamıştı.

Okulda ders zili ikinci dersin başlangıcı için çalmış,herkes sınıflarda üşüşmeye başlamıştı. Ders hocasının gelmesiyle birlikte derse başlayacak sınıf kapının çalınmasıyla dikkatleri kapıya doğru yöneldirdiler. Gelen haftalardır okula gelmeyen Süsen'di.

- Günay... Tünaydın hocam...Iıı... Kusura bakmayın biraz geç kaldım da hocam

Süsen'nin gelişine şaşıran harika;

- Aa... Bak sen kimler okul yolunu bulmuş?

Harikayı onaylamak amaçlı söze giren Oğulcan;

-Yani süsencim biraz daha gelmeseydin yüzünü,adını herşeyini unutacaktım he!

Ders hocası;
-Geç süsencim bir daha olmasın .

Süsen;
-Tamam hocam.

Yerine geçerken Süsen, Ömer'in ona selam vericesine hafifçe gülümsemesiyle birlikte biraz durakladı. İçinde tarif edemediği bin bir türlü duygu çarpışıyordu fakat galip gelen sevgisi olmuştu ve içindeki hüzünle Ömer'e oda gülümsemişti. Yerine yavaşça oturan Süsen haftalardan sonra gelen azıcık da olsa huzurun tadını almıştı ve aynı şekilde Ömer'de sadece bir gülümseyişle...
Belki de ikiside uzun zamandır bu kadar içten gülümsemeyi görmemişti...