MY HUMAN DOLL

11

ყველაფერი დაიმსხვრა? რამოხდა?

"სადვარ?"

სახლში მიწა ყრია... აი ისეთი, სანაპიროზე რომ ნახავ და მასზე სიარული რომ გიყვარს..

მიწაზე შუშაში ჩასმული ყვავილია... ოთახში ლურჯი პეპელა შემიფრინდა, ცადა ყვავილთან მისვლა, მაგრამ ის დაცული იყო!

"ჯონგუკ გაიქეცი!" 

გაისმა გამაყრუებლად~ სახლი ნაწილებად იშლებოდა.. 

"ის შენს უკანაა! სწრაფად!".... რასნიშნავს ეს?

,,მის შოუს არ ყავს შვილები,
აქვს მხოლოდ ხის თოჯინები
და თუ სიზმარში იხილო,
იცოდე არ დაიყვირო".. ლილეს მოესმა ამელიას ჩურჩული~

ბიჭი პიანინოსთან ზის და უკრავს.. ეს ნოტები გამაბრუებელია, მაგრამ მთელი ოთახი წამებში ცეცხლში ეხვევა.. დაიწვა სახლი, დაიფერფლა ყველა იქ მყოფი...

"ჯონგუკ გაიქეცი!"

ლილე შეშინებული წამოჯდა საწოლზე, ღრმად სუნთქავდა და იმ შავ თვალებს შეშინებული აცეცებდა აქეთ-იქით... ეშინოდა.. მისი შიშის სურნელი მთელს ოთახში ტრიალებდა

"ის შენს უკანაა"

ჩაესმა ბიჭის ჩურჩული, რომელიც ჯონგუკისას გავდა... დილის 7 საათი იყო, ტელეფონი ამოიღო და ჯონგუკის ნომერი აკრიფა

*პირველი ზარი* არპასუხობს

*მესამე ზარი* არპასუხობს

*მეხუთე ზარი* ისმის ხმოვანი შეტყობინება... ლილე ნერვიულად ათამაშებს თითებს... ისევ ეშინია. თავში უამრავი საშინელი აზრი მოსდის თუ რა შეიძლებოდა დამართნოდა ჯონგუკს. წყლის ჭიქა აიღო და გამოცალა, შემდეგ ნერვიულად ადგა, რაც ხელში მოხვდა ჩაიცვა და დაბლა ჩავიდა, სადაც დედამისი დახვდა

დედა_სად მიდიხარ ასე ადრე?_ლილემ პასუხი არ გასცა და ჰონგდეს ქუჩაზე გაემართა, იმის იმედით რომ ვინმეს ნახავდა... ვინმეს...

რამდენიმე წუთში იქ იყო, სკამზე ჩამოჯდა და დაელოდა. რას ელოდებოდა? ეს თვითონაც არიცოდა. იმედი ჰქონდა რომ მასთან ისევ გაჩნდებოდა ის უცნაური ბიჭი, მაგრამ გავიდა 1....2...3 საათი და არავინ ჩანდა. აკვირდებოდა გამვლელ ხალხს, ყველას სადღაც ეჩქარებოდა, ყველა ბედნიერად გამოიყურებოდა.. უცებ ლილემ იგრძნო რომ მის წინ ვიღაც იდგა, ვიღაც, ვისი ნახვაც ახლა ყველაზე ნაკდებად უნდოდა.. მისი გონება და სხეული ისევ შიშმა დაიპყრო