MY HUMAN DOLL

12

ლილეს POV* 

არვიცი რატომ, მაგრამ ჯონგუკს ატყუებენ... არმესიამოვნა. არმომწონს როცა იტყუებიან.. მაგრამ ახსნა ნამდვილად მოუწევთ. ცოტახნით კიდევ ვისაუბრეთ. მომწონს მათთან, მაგრამ რაღაც საეჭვოა. ვერვხვდები რა, მინდა ჩემით გავარკვიო. დღეს ჰაჯუნს ვნახავ...

მე _ჩემი წასვლის დროა..._ყველას თვალები ჩემზე გადმოვიდა

ჯონგუკი_ცოტახნით კიდევ დარჩი~

იუნგი_ხომიცი რომ საშიშია. ჯობია წახვიდე ლილე_ვიცოდი რომ იუნგი მართალი იყო. ავდექი და ჯონგუკიც ადგა

მე_თუგინდა დარჩი, მარტო გავალ

ჯონგუკი_არა წამოვალ..._ბიჭებს დავემშვიდობე, ვუთხარი სასიამოვნო იყო მეთქი და იქიდან წამოვედით. ისევ ის დიდი დერეფანი გავიარეთ და პირველ სართულზე ჩავედით. 

ახლა შევამჩნიე რომ ჯონგუკს ჩემი ხელი ეჭირა... სულ რამდენიმე დღეა ვიცნობ, არმინდა რამე დავაჩქარო, მაგრამ ის სხვანაირია... სხვებს არ გავს და ვიცი რომ სწორი არჩევანია. ის განსაკუთრებულია... 

იმ შუშაში გამომწყვდეულ ყვავილს გვერდი ჩავუარეთ... როცა გავიაზრე გავჩერდი და ჯონგუკიც გავაჩერე..

მე_აქ ვყოფილვარ_ნერვიულად მაგრამ დარწმუნებით ვთქვი

ჯონგუკი_ხო მახსოვს მაშინ მაღლა გნახე..

მე_არა არა! გუშინ სიზმარში... ზუსტად ეს სიტუაცია იყო... აი ის პიანინოს ოთახი იწვებოდა და.. იატაკი ინგრეოდა. ნაწილებად იშლებოდა_ანერვიულებული და შეშინებული ვუხსნიდი ყველაფერს... რატომ დამესიზმრა ეს სახლი?

მე_შენ კი გიყვიროდი რომ გაქცეულიყავი..._უკვე კანკალი მეწებოდა, როცა მხრების არეში აღუწერელი ტკივილი ვიგრძენი. ისეთი საშინელი იყო, რომ სულსაც კი ჩასწვდა... სულიც კი მტკიოდა. ერთი დავიწივლე და ჩავიკეცე~ ჯონუკი რომ არა დავვარდებოდი, დამიჭირა, მაგრამ ბოლოს მახსოვს რომ ამ სამყაროს მოვწყდი.... ტკივილისგან გონება დავკარგე~