Waiting For Sunrise (Heir Series #1)

Simula

It Was Him

I enjoy watching the sunrise. It makes me feel blessed for another day. Well, for good days and not those bad days. I'm thankful for another day to live, which is what I always think when I see a sunrise. But today, someone caught my eye.

Isang lalake ang sumapaw sa paningin ko. I couldn't believe carelessly; he was so handsome. The way he stands screams perfection. Ang tangkad-tangkad niya at napakalinis. His side profile is well-defined. He shines brightly like how the sunrise shines brightly, too.  Ang mala kulay apoy na sikat ng araw na nakikipagsabayan sa kulay asul na langit ay humahalo saa kulay ng kaniyang kutis. Napaka-gandang pagmasdan, pinpaklm't pinaptibok niya ng mabilis ng aking puso ng sabay.

"Hello? Yes, kakadating ko lang ngayon. Pasalamat ka't pumayag sila na diyan ka muna. Mabuti ka pa't nakatakas ka." sagot nito sa telepono. Ang gwapo ng boses niya! It melts my ears! "Huwag kang mag-alala at nagpapahinga ako rito kahit na labag sa loob ko kaya't huwag ka ng mag reklamo diyan."

Sino kaya ang kausap niya? Jowa niya kaya iyon? Sana naman ay hindi. Baka kaibigan o kamag-anak lang siguro. Matagal pa silang nag-usap nito sa telepono kaya naman ay panay din ang tingin ko sa kagwapohan niya. Ewan ko ba't iniisip ko na ang gagawin ko kapag natapos na siya sa tawag niya. Should I introduce myself to him? Or I shouldn't?

Hindi naman ako isang obsess na stalker pero hindi ko mapigilang sundin ang mga boses na naririnig kong nagsasabing sundan ko raw siya. Sa lahat ba naman ng mga lalakeng nakilala ko, siya lang iyong kakaiba. His facial features were only intimidating, but I think his kind.

Medyo masungit siya tumingin pero kung titignan mo ng maigi ang mata niya, masasabi mong kabaliktaran pala siya sa first impression mo.

Umiling-iling ako ng bigla kong naalala iyong childhood friend ko. Medyo kahawig sila pero hindi naman siguro. Nasa abroad na iyong mo'kong na 'yon. Though they have resemblance, isiniwalang-bahala ko nalang ang iniisip ko. Nang nakita kong tapos na siya sa call niya, bigla itong naglakad papalayo kaya nama'y sinundan ko siya.

Papunta siya sa lobby ng resort, iyon ang narinig ko dahil nagtanong siya sa isang stff kanina kung saan ba iyon dadaanan.  Nakita ko siyang lumiko sa isang bahay-kubo kaya't lumiko rin ako ng madali upang hindi siya mawala sa paningin ko. Ang bilis niya pa naman maglakad.

"Ay palaka!" napasigaw nalang ako sa gulat ng nasa harapan ko na siya.

Nakahilig ang katawan niya sa bahay-kubo na nasa gilid ng kintatayuan namin. "Sinusundan mo ba ako?" tanong nito. Tumindig ang balahibo ko ng narinig ang boses niya sa malapit. Napakasarap pakinggan ang baritono nitong boses. Umiwas naman ako ng tingin sa kaniya dahil ang lapit-lapit na nito sa akin. Para na kong malulusaw sa kakatitig niya. At sa sobrang lapit nito'y naaamoy ko na ang pabango niya. Ang bango-bango niya!

"Ah, um, ano kasi..." Nauutal kong sabi. "I find you handsome and I think I like you so much. Can I have your number? or even just your name?" Burara kong sabi. Patay!

He smirked. "I don't know what's your motive, little girl, but I don't easily give private pieces of information to some stranger like you." He said and continued walking as if nothing happened.

Little girl? Some stranger? Ouch! Napakasuplado ng lalakeng 'to, porket gwapo siya ay gaganiyanin niya ako. Parang kasalanan ko pa lahat, eh kasalanan niya ngang gwapo siya. "I just want to know your name!" I shouted.

Napatigil ako sa paghinga ng lumingon ito sa gawi ko. "Hindi kita kilala." He wasn't shouting but I heard it. I felt a sting in my heart. It felt like he's stepping my pride. Hindi ako humahabol ng lalake, ngayon pa lang. At ngayon lang din ako nareject. Pinilig ko ang ulo ko sa mga iniisip. Hindi dpat ko napaghihinaan ng loob. Magku-krus din ng landas namin sa tamang panahon.