Buradan kurtulacağımı biliyordum, ama bu kadar çabuk olacağını kesinlikle düşünmemiştim.
~3 yıl önce, 23 Kasım, Salı~
Nerdeyse 1 yıldır bu lanet olası yetimhanede kalıyordum. Babamın gözümün önünde annemi öldürmesi, sonra yine gözümün önünde kendini vurması benim suçum değildi. Hoş, hala psikolojimin yerinde olması da ayrı konu. Şimdi "annenin veya babanın ölümüne üzülmedin mi?" Diye soranlarla çok karşılaşıyordum. Tabiiki üzüldüm ama onların bana nasıl davrandığını çok iyi hatırlıyordum, üzerimde sigara bile söndürdüler. Babam sarhoşken bana tecavüz edecekti. Açıkçası, onların hep hakettiğini yaşadığını düşünüyorum. Herkes hakketiğini yaşar.
Bugün yetimhanede ayrı bir hava vardı sanki. Müdür, öğretmenler, hademeler hepsi bir telaş içerisindeydi. Genelde böyle oldukları zaman ya müfettiş gelirdi ya da zengin aileler kendilerine evlatlık almaya.
Elime kitabımı alıp, her zaman oturduğum ağacın altına geçtim. Buradaki kızlarla pek iyi anlaştığım söylenemezdi. Her zaman tek takılmak, umursamaz olmak benim felsefem gibi olmuştu.
"Defneciğim, seni görmek isteyenler var." Ayşe Öğretmenimin sesiyle kafamı kitabımdan kaldırdım. Bana gülümseyerek bakıyordu. Gerçek anlamda bu kadını seviyordum. Hep yanımdaydı. "Merhaba canım," Ayşe Hoca'nın yanındakilere çevirdim kafamı. Çok şık giyinimli bir kadın, yanında en az onun kadar şık bir adam. Sanırım karı-kocaydılar. Bende gülümseyerek "merhaba," dedim en tatlı ses tonumu kullanarak. "Seni evlat edinmek istiyorlar canım" dedi Ayşe Hoca. Üzgün olduğu her halinden belliydi ama mutlu olmamı istediğini biliyordum. Tekrar bu sevimli çifte döndüm. Nedense kanım ısınmıştı bu fazla gösterişli çifte. "Tabii, Ben Defne bu arada," dedim ve ayağa kalktım. Arkamdaki tozları silkelemeye başladım. "Tabii, ben Defne bu arada" bir erkek sesi duydum. Sesin geldiği yöne döndüğümde, benim yaşlarımda bir çocuk, sarı saçlarını karıştırarak bana bakıyordu. Bu bizim yetimhaneden değildi. Hem ne cüretle beni taklit ediyordu? "Emre, ne konuşmuştuk evde?" Bunu diyen bakımlı bayandı. Ne yani, bu gıcık onun oğlumuydu? Peki çocuğu varsa neden beni evlat ediniyorlardı? Çocuğun hala bendeki sinsi bakışlarını hissedebiliyordum. Lanet, olsun! Yetimhanden sonraki en büyük düşmanım tam karşımda duruyordu.
Multimedia- Defne ♥
ŞİMDİ OKUDUĞUN
MAVİŞ
RandomYandan muhteşem bir yüzü vardı. Yüz hatları zarifti. İnsanı kıskandıracak bir güzelliğe sahipti. Birden, düşüncelerimi okumuş gibi bana döndü. Ağzım hafif aralanmıştı, yüzünün sol tarafında bir yara vardı. Derin bir yaraydı. Fakat ona öyle güzel yak...
