Lu: ya.....soo ၾကာလိုက္တာဟာနင္ကလဲ
ျမန္ျမန္လာေနာက္က်ေနဦးမယ္။
Soo: အမေလး မိလုရယ္ဒီေန႔မွေက်ာင္းစတက္တာ
နဲနဲပါးပါးေတာ့ျပင္ဦးမွေပါ့။ငါတို႔က အထက္တန္းေက်ာင္းသူေတြ ဟုတ္ေတာ့ဘူးေနာ္ uni ေတာင္တက္ေတာ့မယ္ ကေလးဆန္မေနနဲ႔။
Lu:အမေလး soo ရယ္uniျဖင့္မတက္ရေသးဘူးဆရာကလုပ္ပီ။wow!!! ဒီေန့ငါ့chingu
ေလးက ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ။
Soo:lu နင္ေရာခ်စ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္ကြာ ဒါနဲ႔နင့္ရဲ႕စိတ္ကိုမျပင္ေသးဘူးလား
Lu:ဘာကိုလဲ။
Soo:အရမ္းစိတ္ႀကီးတာကိုေလ။ေဒါသကလဲထြက္တာျမန္တယ္။တခုခုဆိုမစဥ္စားဘဲ နင္ေဒါသကအရင္ထြက္ပီးလုပ္ခ်င္ရာလုပ္ပီ။ပီးေတာ့လဲ မွားပီဆိုပီးငိုပီ
Lu:ေတာ္ပါေတာ့ soo ရယ္အဲ့ဒါက ငါ့ရဲ႕ကုလို႔မရတဲ့ေရာဂါလို႔ဘဲသိထားေနာ္။soo ငါေနာက္ကမွီေအာင္လိုက္ဆိုပီး luေျပးထြက္သြားတယ္။
Soo ကေတာ့သက္ပ်င္းခ်ရင္းluေနာက္ေျပးလိုက္သြားတယ္။ဒါပင္မဲ့ lu မ်က္ရည္က်သြားတာကိုေတာ့ soo အျမင္လိုက္ပါ။ lu က ေဒါသသာႀကီးတာ
သူ႔ရင္ထဲက နာက်င္စြာခံစားေနရတာေတြကို အတတ္ႏိုင္ဆံုးထိန္းခ်ဳပ္တယ္။သူနဲ႔ထပ္တူ သူခ်စ္တဲ့သူေတြဘယ္သူမွမခံစားေစဘူး။
Lu prov: soo ရယ္ငါ့ဘဝကဒီလိုဘဲေလ။ငယ္ငယ္ထဲက မိဘေမတာဆိုတာ ဘာမွန္းမသိ၊အေမ့မ်က္ႏွာေတာင္အျပင္မွာ တခါမွမျမင္ဖူးဘူး။လိုေလးေသးမ႐ွိျပည့္စံုေအာင္ထားေပမဲ့ အလုပ္ေၾကာင့့္အျမဲအနားမွာမ႐ွိတဲ့အေဖနဲ႔ ႐ွင္သန္ရတဲ့ဘဝမွာ ငယ္ငယ္ထဲကဘာက္ိုမွ အလိုမက်၊တခုခုဆိုေဒါသႀကီးပီး
ခပ္ဆိုးဆိုးေကာင္မေလးအျဖစ္ႀကီးျပင္းလာရတာ မဆန္းပါဘူး။soo ရယ္နင့္ကိုအရမ္းအားက်တယ္
