ညေနေက်ာင္းဆင္းေတာ့ lu တို႔အိမ္ျပန္လာၾကတယ္တလမ္းလံုးsoo နဲ႔ hun ကစကားေတြေဖာင္ဖြဲ႔ပီးေျပာေနၾကတယ္။
Lu prov:lu မေျပာႏိုင္ပါ။luဝင္ေျပာလို႔လဲမရႏိုင္ဘူးေလ။sehun ဆိုတဲ့လူကlu အတြက္စကားမွမ႐ွိတာ ။lu အိမ္ကိုအျမန္ျပန္ေရာက္ဖို႔သာ
ေမ်ွာ္လင့္ေနတယ္.....lu သူ႔မ်က္ႏွာျမင္ရင္ခံစားရလြန္းလို႔......
^lu အိမ္ေ႐ွ႕ေရာက္ေတာ့ ^
Soo:lu .....lu ဘာေတြေတြးေနတာလဲ
အိမ္ေရာက္ပီေလ ....
Lu:ေျသာ္....အင္း...soo ငါသြားေတာ့မယ္ေနာ္
Lu prov:lu သူ႔မ်က္ႏွာကိုတခ်က္လွည့္မၾကည့့္ဘဲ အိမ္ထဲဝင္လာခဲ့တယ္။sehun ဆိုတဲ့...သူလား
lu ႏႈတ္ဆက္လား မႏႈတ္ဆက္လား,သူ႔ကိုၾကည့္ေနလား,မၾကည့္ဘူးလား သတိထားေနမဲ့ သူမွမဟုတ္တာ.....lu ကို႐ွိတယ္လို႔ေတာင္ထင္မွာမဟုတ္ဘူး
Yixing:lu ေလးဘာေတြေတြးေနတာလဲ...ေမးေနတာကိုမၾကားဘူး
Lu :arni ေဒၚေလး ...
Yixing:သမီးေလးထမင္းမစားေတာ့ဘူးလား
Lu:အင္း....ေဒၚေလး.....lu အိပ္ခ်င္ေနလို႔ပါ...ေရခ်ိဳးပီး အိပ္ေတာ့မယ္ေနာ္.....goodnight ေဒၚေလး
^lu အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ luကုတင္ေပၚပစ္လွဲခ်ပီး ^
Lu prov:hun ရယ္ဘာေၾကာင့္lu က္ိုၾကည့္မရေအာင္မုန္းေနတာလဲ.......lu ဘာအမွားေတြလုပ္လို႔လဲ....lu ဘဝတေလ်ွာက္လံုးေဒါသေတြနဲ႔ ဘဲေနထိုင္လာခဲ့ရတယ္....hun နဲ႔ေတြ႔မွေလ luေဒါသေတြကိုထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့တာ.....ကို႔ကိုကိုလဲအံ့ျသမိတယ္.....သူနဲ႔ေတြ႔ရင္
မေက်နပ္တာေတြေရာ ေဒါသထြက္တာေတြေရာမ႐ွိေတာ့ဘူး......hunမ်က္လံုးထဲမွာ...soo ကိုဘဲျမင္ႏိုင္တာလား.....lu ေလhun နားမွာ႐ွိေနပါတယ္။
hun ျမင္ႏိုင္မဲ့ေန႔ထိ lu ေစာင့္နိုင္ပါတယ္.....ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေပါ့.......
