Sick games

Αρρωστημένα παιχνίδια

Ο κόσμος είναι ένα χάος.

Ο κόσμος είναι σαν ένα κουβάρι κλωστής. Εύκολο να βρεθεί η αρχή του, δύσκολο όμως να ξεδιπλωθεί το τέλος του. Τόσο δύσκολο που στην διαδρομή πολλοί σταματάνε και αναρωτιούνται το γιατί, αναρωτιούνται εάν αξίζει όλο αυτό. Ύστερα, μπερδεύονται και μπερδεύεται και η κλωστή. Παίρνουν άλλον δρόμο, άλλες αποφάσεις. Γνωρίζουν άλλα άτομα, γνωρίζουν έναν καινούριο κόσμο. Κάνουν λάθη, μαθαίνουν από αυτά και τα επαναλαμβάνουν. Πέφτουν κάτω, κλαίνε και μετανιώνουν για όλα. Προσπαθούν να βρουν τον αρχικό τους δρόμο, όμως πλέον είναι αργά και αναγκάζονται να συνεχίσουν να ζουν στο μονοπάτι που διάλεξαν. Ένα μονοπάτι πολύ χειρότερο και δυσκολότερο από το αρχικό.

Η ζωή είναι γεμάτη αδικίες. Υπάρχουν τα καλά και τα κακά μέσα σε αυτή. Ο κόσμος προσπαθεί να αποφύγει το κακό, όμως δεν μπορεί να υπάρξει κάτι όμορφο χωρίς κάτι άσχημο να προηγηθεί. Μια σκοτεινή, "κακιά", πλευρά, που πάει κόντρα στους κανόνες της κοινωνίας. Κάτι που είναι έξω από τους κανόνες της λογικής. Κάτι άρρωστο.

-"Σας παρακαλώ... Όχι άλλο..."

Μια αδύναμη γυναικεία φωνή ακούστηκε να παρακαλά, τραβώντας την προσοχή του μοναδικού ατόμου που υπήρχε στον χώρο. Η άλλη γυναίκα άνοιξε τα μαύρα μάτια της εξετάζοντας για λίγο το ακατάστατο δωμάτιο μπροστά της, έχοντας ένα αδιάφορο βλέμμα. Τα κόκκινα σπαστά μαλλιά της ήταν πιασμένα σε έναν χαμηλό κότσο, καθώς μερικές τούφες έπεφταν μπροστά στα μάτια της. Το σώμα της, το οποίο ήταν καθισμένο σε μια ξύλινη καφετί καρέκλα τραπεζαρίας, ήταν καλυμμένο με ένα σετ μαύρης μακρυάς φόρμας, καθώς και μαύρα παπούτσια. Ύστερα από λίγο τα μάτια της σταμάτησαν στην άλλη άκρη του δωματίου παρατηρώντας την φιγούρα που βρισκόταν εκεί. Ήταν ένα κορίτσι, όχι μεγαλύτερο των 25 χρονών, η οποία καθόταν σε μια παρόμοια με την δική της καρέκλα, έχοντας χέρια και πόδια δεμένα με σχοινιά, ενώ ένα μαύρο μαντίλι κάλυβε τα μάτια της. Τα καστανά μακρυά μαλλιά της ήταν ακατάστατα πέφτοντας μπροστά στο πρόσωπό της και κρύβοντας τα τρεμάμενα ροζ χείλη της. Το άσπρο αέρινο φόρεμα που κάλυβε το λεπτεπίλεπτο και όμορφο σώμα της ήταν πλέον μέσα στην βρωμιά, ενώ μερικά σκισίματα υπήρχαν εδώ και εκεί.

-"Σας παρακαλώ..."

Η βραχνή και αδύναμη φωνή της παρακάλεσε για άλλη μια φορά, ενώ το σώμα της άρχισε να τρέμει προδίδοντας το γεγονός ότι είχε αρχίσει να κλαίει. Η απελπισία, ο φόβος και ο τρόμος είχαν κυριεύσει το σώμα της κάνοντας την να φτάσει τα όρια της τρέλας. Έχανε τα λογικά της ύστερα από αμέτρητες ώρες ησυχίας και μοναξιάς. Έχανε τον ίδιο της τον εαυτό.