Daha herşeyin başındaydım.Hayatımdaki herşeyden nefret etmeye başlamıştım.Adımın Emir olmasından bile nefret ediyordum.Devamlı hayat bana sorunlar çıkarıyordu.Hayatımda sorunlarımı paylaşsamda kimsenin umuru değildi.En büyük sorunum hayatımı alt üst eden o en büyük sorunum ise ben öldükten sonra çocuklarımın ne halde olacağıydı.Karım hayatı pek takmayan tiplerdendi.Hiçbir şey umurunda değildi.Gerçi düşündüğümde bende fazla hayatı takmazdım.Tek takdığım bir şey vardı o da çocuklarım.Sadece onlar için endişeleniyordum.Emre ve Ömer adında iki oğlum vardı.Emre 12 yaşında Ömer ise 18 yaşındaydı.Nedenini bilmiyordum ama Ömer oğluma karşı daha fazla ilgi duyardım.Emre bir gün bunu fark etti ve bana ''Baba neden abime daha fazla ilgi duyuyorsun?'' dedi.O an şok oldum ve hemen konuyu değiştirip ona derslerini sordum.Karım zaten çocuklar ile hiç ama hiç ilgilenmezdi.İnsan oturup düşününce çok garip geliyor bir anne nasıl olurda çocukları ile ilgilenmez.Ama ben bu olayı pek fazla takmazdım.Ama kanser hastası olduğumu öğrendiğimde ne yapacağımı bilemez oldum.Daha 36 yaşındaydım.Eğer ölürsem çocuklarımın halini düşünmek bile istemiyordum.Çocuklarıma bakabilecek tek birisi vardı.O ise annemdi...
