BAYLİN

1.Bölüm Unutulan Yeminler

Hoş geldiniz, bu benim ilk tecrübem değil, ama yazım tarzım da pek gelişmiş sayılamaz. Çünkü ben daha 15 yaşındayım ve o kadar da profesyonel değilim. Ama sevdiğinize emin olduğum bir hikaye. Bu hikâye Almira'nın hayatının altüst olma hikayesi, biliyorum bu kitap diğer yazdıklarıma hiç benzemeyecek ama Almira ve Albertin yeri hep ayrı olacak. Tabiki bu hikayede Adela ve Garry'in de yeri ayrı.

Unutmayın bu kitapı 15 yaşında bir kız yazıyor.

Burası neresi diye soramadım bile çünkü burayı tanıyordum, burası benim mahvoluşumun yeriydi.

Son kez baktım etrafımdakilere, bana çok farklı bakıyorlardı, içimden Almira sen bunları tanımıyorsun onlar da sana bakmıyorlar saçmalama! Diyorum ama beynim her zamanki gibi beni yanıltıyor.

Unutmuş olabilir miyiz bu insanları? Diyor ama ben bu sese inanmak istemiyorum.

Gözlerimi etrafımdaki evlerde gezdirdim, hadi ama daha ne kadar var? Sabırsızca bir bakkala girdim.

"Telefonunuzu kullanabilir miyim acaba?" Diye sordum karşımdaki siyahtan beyaza bürünmeye başlayan saçlı, kahvemsi tonunda gözlü adama. Adam gülümseyerek telefonunu verdi. Telefonu hiç beklemeden alıp ezberlediğim numarayı yazdım. Biraz çaldıktan sonra açıldı.

"Alo! Adela? Neredesin?" Diye sordum, karşıdan cevap gecikmedi, Adela anında konuştu.

"Bakkaldan dışarıya çıkarsan göreceksin Almira." Gözlerimi bakkalın dışında gezdirdim ve gözüme sarı uzun saçlarıyla, Yeşilin en açık tonundaki gözleriyle bana bakan Adela çarptı.

Telefonu bir çırpıda kapatıp adama uzattım.

"Teşekkür ederim bayım." Deyip çıktım bakkaldan. Adela'nın yanına gider gitmez sarıldık, birbirimizi yaklaşık beş yıldır görmüyorduk. 

"Ahh! Seni çok özlemişim Almira!" Diyerek özlemini sözcüklere dökmeye başladı.

"Bende seni çok özledim Adela!" Dedim ona karşılık olarak.

"Biliyorum bir tek beni hatırlıyorsun ama diğerleri de seni görmek istiyor." Dedi Adela, ona üzgünce baktım. İnsanlara seni tanımıyorum deyip onları üzmek istemiyordum ve bu yüzden bir tek Adela'yla görüşüyordum.

"Anlıyorum, ama onları kıracak bir kelime kullanmaktan çok korkuyorum." Dedim Adela anlayışla gülümsedi.

"Sorun etmezler güven bana." Dedi, yarım bir gülümsemeyle karşılık verdim.

Adela bizi bir arabaya bindirdi ve arabadaki şoföre bir yeri tarif etmeye başladı. Nereye gittiğimizi bilmiyordum ve karıştırmayı da düşünmüyordum.