In the end, it’s not the years in your life that count. It’s the life in your years.
"Ecka, Ecka kumalma ka!"
"Paano ako kakalma Belle?! Konti na lang, konti na lang matatapos na yung career ko mawawala na lahat!" she yelled.
Things scattered on the floor, mga basag na gamit at magulong paligid, yun ang kalagayan ng condo namin ngayon.
"Paanong hindi mawawala? Nilalabas mo yung frustrations mo sa mga fans mo, nakuhaan ka pa ng video na inirapan mo yung batang gusto lang magpa-picture sayo—
"Eh kasi nga makulit! Pagod ka na nga tapos bigla ka pang tatalunan ng kung sino-sino!" hingal na hinawi nya ang ilang bagay na pinaghahagis nya sa sofa saka naupo habang ako, hindi na alam ang gagawin.
"Natural Ecka, sikat ka na. Trabaho mo 'yon." I sigh then wiped my sweat. "Kung mawala man ang lahat sayo, andito pa din naman ako. Diba? Tutulungan kita ulit na makakuha ng maayos na project magre-request ako sa agency ko, sa manager k—
"Itigil mo nga yan Belle. Hindi ako bata na kailangan ng tulong at gabay, nakuha ko 'tong pangarap na 'to nang ako lang. Kinaya ko at kakayanin ko ulit." she huffs in annoyance.
That's the time na naramdaman ko na pagod na nga, pagod na yung taong naghintay sa sakin ng limang taon.
"So hindi mo na ko kailangan?" I asked. Sa tanong naman na 'yon unti-unti syang natauhan, sa mga kinikilos nya at sa mga salitang binitawan nya sa sakin.
"H-Hindi sa ganon. I'm sorry Bebi—
"Okay lang. Tama ka naman, kinaya mo noon mag-isa kasi iniwan kita. Diba? Alam ko namang hanggang ngayon hirap ka pa din tanggapin lahat ng mga nangyari through the years but please! Please Ecka we need to move forward! Sa mga ginagawa mo baka hindi lang yung trabaho mo yung mawala.." maiging paliwanag ko.
"Anong ibig mong sabihin Belle?"
I started to tear up. Napaluhod na lang ako ng maramdaman kong nanlalambot ang mga tuhod ko saka ako yumuko.
"Ecka, I-I'm scared... Natatakot ako na baka mawala na nang tuluyan yung Ecka na minahal ko. So please, subukan mo din naman akong isipin... I'm still here." I cried.
•
Coleen's POV
"Coco!" I quickly turn my head to look at the owner of the voice and when I found her mabilis agad akong lumapit sa kanya.
"Ate Alice." I smiled a bit.
"Ready ka na ba?" she asked and I look at my luggages then to her.
"I guess?" I shrugged and let out an excited pero kabadong sigh.
"Good. Mag-last call ka na kala Abby saka sa iba kasi mahina yung signal sa pupuntahan natin." she said and tapped my shoulder.
"How about you Ate?" tanong ko when I noticed her walking away.
"Kakausapin ko lang sandali si Sir Domingo, magpapaalam na din ako since si Doctor Cortez na lang naman iniintay natin then we're off to go na." I nodded to her then pulled out my phone from my pocket to make a call.
"Coleen, nakaalis na ba kayo?" first question from Ate Abby.
"Not yet pero paalis na din. I just want to let you know na walang signal sa pupuntahan namin ni Ate Alice just in case na mag-alala si Mommy pwedeng ikaw na lang magsabi Ate, please?" pagla-lambing ko. Minsan na lang maglambing ih.
