Ya da gerçekten iğrenç birisiyim... aile denen şeyden nefret etsem de beni ayak da tutan benim gerçekten ailem dediğim birkaç kişi var...kuzenlerim mesela...
Herkesi sürekli üzerken yaşamayı hakediyor muyum ki ben? Hayır haketmiyorum. Evet iyilik yapsam da daha çok üzüyorum. Bence...bence ölmeliyim...belki de hep ölmek istediğim için bunları çekiyorum... Hayatın bana oynadığı öldürme şekli buysa lütfen gerçekten öldür beni. Ne kadar bir yerlerimi kessem de...ne kadar hap içsem de...ne kadar çabalarsam çabalayım asla olmadı. Madem ölümüm bu şekil de acı çekmekse bende tam tersi hareket yaparım.
Bugün en yakın arkadaşım sonra bir arkadaşım daha...babam...annem...ve diğer aile üyeleri. Onları üzdüm hergün benim yüzümden üzülüyorlar. İnsanların benim yüzümden üzülmesinden nefret ediyorum. Kendimden nefret ediyorum. Ama ben bugün tam tersi hareket etmeye çalışacağıma kendime söz veriyorum. Hergün yeni bir yaşama enerjisiyle. Hergün kendimi daha çok seveceğim. Belki bunu yapınca hayatım da hayvanlardan başka birşey kalmıyacak ama bunu yapmam gerek. En azından beni sevenler olduğunu düşündüğüm kişiler için..
Hayallerim için...Fransa'nın Eyfeline çıkıp başardım diye bağırmak için... İtalya'nın pizzasını hayatımın anlamıyla yemek için...Bursaya gidip şeftali ağaçlarının altın da kitap okuyabilmek için...Norveçdeki Kuzey yıldızlarını görebilmek için...Tüm paramı sokak hayvanlarına yatırabilmek için yaşayacağım. Belki de hergün yine ailemle (hiçbir zaman yan yana görmediğim) kavga edeceğim. Ama yine de psikolog olup çocuklara yardım edebilmek için çabalıyacağım. Sınavlarım ne kadar kötü gelse de pes etmiyeceğim. Daha çok çabalayacağım. Onu olduracağım. Madem ölmek istediğim de böyle oluyor... bende çabalayacağım başarabilmek için.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
