Στιχάκια και σκέψεις απο μια έφηβη.

μια μίνι ιστορία

Γειααα σας ξέρω οτι χάθηκα και οτι έχω καιρό να σας γράψω αλλά μου έπεσαν πολλά και δεν είχα ούτε τον χρόνο αλλά ούτε και την διάθεση γιατί δυστυχώς αυτό το 2021 στο τέλος του ήταν το χειρότερο μου. 

Καλή χρονιά να έχουμε με υγεία, αγάπη ,ευτυχία και οτι μα ότι επιθυμεί ο καθένας σας να γίνει πραγματικότητα.

λοιπόν σήμερα θα σας γράψω μία μικρή ιστορία και όποιος την διαβάσει θα ήθελα να μου γράψει την γνώμη του/της.

                                           Τίτλος " Η διαφορετικότητα σκοτώνει 

    Με λένε ελπίδα και είμαι 16 ετών. Μένω στην Θεσσαλονίκη ,ζω με τους γονείς μου και τα 2 αδέρφια μου και πηγαίνω στην δευτέρα λυκείου. Είμαι καστανομάλλα , με καστανά μάτια , το ύψος μου είναι 1,55 και δεν μπορώ να πω ότι έχω και το ποιο ωραίο σώμα. Μερικά από τα χαρακτηριστικά μου είναι ότι είμαι λίγο οξύθυμη, βρίζω υπερβολικά και είμαι συμπονετική κάτι που δεν το κάνουν οι άλλοι προς το πρόσωπό μου. Στον ελεύθερο μου χρόνο μου αρέσει να ακούω μουσική και να γράφω διάφορα για αυτά που περνάω. Αν αναρωτιέσαι γιατί δεν ανέφερα αν έχω φίλους είναι γιατί πολύ απλά δεν έχω. Καλές ήρθες στον κόσμο μου.

                                                                    10 Σεπτεμβρίου

ΝΤΡΙΝΝΝΝΝΝ ΝΤΡΙΝΝΝΝΝΝ

       Και ναι έφτασε αυτή η μέρα που την μισεί κάθε παιδί και ποιο πολύ εγώ. Δεν είναι ότι δεν θέλω να γίνω κάτι στην ζωή μου,θέλω να τα καταφέρω το θέμα είναι ότι μισώ αυτή την μέρα γιατί βλέπεις όλα τα παιδιά να ξανά συναντιούνται με τους φίλους τους, να λένε πως τα πέρασαν στις διακοπές, να συζητάνε για το αν έριξαν κανένα γκομενάκι ( λες και εμάς μας ενδιαφέρει τι έκαναν με τα ερωτικά τους) και το χειρότερο να σε κοιτάνε λες και τα μάτια τους είναι σκάνερ και μετά αρχίζει ΤΟ κράξιμο για το πως ντύθηκες, για ότι κανείς δεν σε θέλει γιαυτό και δεν έχεις κανένα φίλο. Και κάπου εδώ βάζεις ακουστικά και χάνεσαι στον δικό σου κόσμο γιατί πολύ απλά μόνο αυτός αξίζει.

       Αλλά ας το πάρουμε από την αρχή, δεν είναι ότι δεν είχα ποτέ μου φίλους απλά δεν ήταν ποτέ σταθεροί τους , όλοι ερχόταν στην ζωή μου έπαιρναν ότι ήθελαν και μετά με ξεχνούσαν λες και δεν υπήρχα, λες και δεν είχες μοιραστεί ποτέ σου πράγματα που κανένας δεν τα ήξερε, λες και εσύ δεν έχεις συναισθήματα δεν δένεσαι μαζί τους αλλά το μόνο που κατάφερναν είναι να με πληγώνουν, να με κάνουν να νιώθω ένα τίποτα, ότι δεν αξίζω να ζω σε αυτόν τον κόσμο. Όλοι το ίδιο κατάφερναν να κάνουν. Και εγώ εκεί η χαζή να πιστεύω ότι κάνω εγώ κάτι λάθος , να λέω στον εαυτό μου ότι έχουν δίκαιο, να με μισώ και μετά από σκέψεις να λέω ότι δεν πειράζει Ελπίδα έτσι είναι αυτοί όμως εκεί έξω υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που θα σου φερθούν πολύ καλύτερα από αυτούς. Αυτό πίστευα κάθε φορά που γνώριζα κάποιο καινούργιο φίλο αλλά αυτοί εκεί να συμπεριφέρονται το ίδιο σκάρτα όλοι τους.