Στιχάκια και σκέψεις απο μια έφηβη.

Αγάπη Μεταξύ Εγγονής Και Γιαγιάς

Γειαα σας έχω καιρό να γράψω αν και ξέρω ότι δεν τα βλέπετε (διαβάζετε πολλά άτομα) αλλά είπα να σας γράψω. Ελπίζω πάντως να είστε καλά...
    Σήμερα σκέφτηκα να γράψω για την αγάπη αλλά την αγάπη προς τα άτομα της οικογένειας γενικά τους συγγενείς μας. Αρχικά πάλι θα αναφερθώ σε ένα δικό μου άτομο που ξερω ότι το αγαπώ πολύ και ότι μόνο στην σκέψη ότι κάποιο καιρό θα το χάσω τρελένομαι.
  Αρχικά θα είναι κάτι σαν μια μικρή ιστορία. Το άτομο στο οποίο θα αναφερθώ είναι η γιαγιά μου❤️❤️. Ας ξεκινήσω όμως από τότε που ήμουν ποιο μικρή... Μενω μακριά από την γιαγιά μου δηλαδή σε διαφορετικά χωριά και η απόσταση μεταξύ τους είναι μισή ώρα διαφορά με το αυτοκίνητο. Ας τα παρουμε όμως από την αρχή... Οταν ημου μικρή σε ηλικία νηπιαγωγείου θυμάμαι πηγαίναμε πολύ σπάνια εκεί καθώς έπρεπε να πάμε με αμάξι και εκείνο τον καιρό ο πατέρας μου δούλευε (οπότε δεν μπορούσαμε να πάμε) αλλά και η μαμά μου δεν οδηγάει. Οπότε πηγαίναμε σπάνια καθώς έπρεπε να είχε κάποια δουλειά ο μπαμπάς μου προς τα εκεί ή εκτός και αν ήταν καλοκαίρι και πηγαιναμε να μείνουμε με την μαμά μου και τα αδέρφια μου. Τέλος παντων θυμάμαι πηγαίναμε στα πανηγύρια όλοι μαζι και ως γενικά περνούσαμε πολύ καλά. Παιχνίδια με φίλους στην πλατεία, παιχνίδια από το πανηγύρι αλλά και χοροί και άλλα τέτοια πράγματα που έχουν τα πανηγύρια και που ζουν γενικά παιδιά εκείνης της ηλικίας. Εγώ βέβαια σαν μαμακιας που ήμουν εκείνη την εποχή δεν μέναμε στην γιαγιά μου χωρίς την μαμά μου αλλά βέβαια τα βράδια κοιμόμουν με την γιαγιά μου, θυμάμαι ότι μου έκανε κουκλοθέατρο με τα χέρια της στην σκιά του τοίχου μου έλεγε διαφορά παραμύθια είτε τα γνωστά είτε δικά της μόνο και μόνο για να μπορέσει να με πάρει ο ύπνος χαρούμενη.
Τέλος πάντως με τα χρόνια μεγάλωσα και τα τελευταία 2-3 χρόνια τα καλοκαίρια μένουμε στην γιαγιά μου και στον παππού μου με τον αδερφό μου. Η καημένη η γιαγιά μου αντιμετωπίζει κάποια προβλήματα υγείας (δεν χρειάζεται να αναφερθώ σε αυτά δεν χρειάζεται να τα γνωρίζεται). Όσο μεναμε με τον αδερφό μου εκεί περνούσαμε ωραία αν εξαιρέσεις κάποια πράγματα που πάντα θα συμβαίνουν, βεβαία όσο μεγαλώνεις τόσο περισσότερα καταλαβαίνεις και κατανοείς, διαφωνείς και τα σχετικά γιατί πάνω κάτω ξέρεις και τι γίνεται γύρω σου.       Τέλος πάντως εγώ άρχισα να δένομαι ποιο πολύ με την γιαγιά μου  συναισθήματα και γενικά έχω έρθει πολύ ποιο κοντά της. Νιώθω πράγματα που δεν μπορείς να πεις με λέξεις γιατί πολύ απλά δεν φτάνουν οι λέξεις για να πεις αυτά που νιώθω για αυτό τον ξεχωριστό άνθρωπο στην καρδιά μου.
  Εχω έρθει πολύ κοντά της όπως είπα λίγο ποιο πάνω και μόνο στην σκέψη ότι κάποια φορά θα την χάσω τρελένομαι, πιστεύω ότι δεν θα υπάρχει μέλλον χωρίς αυτό τον άνθρωπο δεν ξέρω πως θα καταφέρω να συνεχίζω να ζω χωρίς αυτήν να είναι κοντά μου να την ακούω να την βλέπω να κάνω τα πάντα χωρίς αυτήν.
  Την αγαπώ όσο τίποτα άλλο στον κόσμο και είναι ένα μεγάλο κομμάτι της καρδιάς μου που έχει γραμμένο πανω το όνομα της. Γενικά είναι το άτομο που έχω μεν και το όνομα της αλλά είναι το άτομο που δεν μπορώ να το χάσω από δίπλα μου να την χάσω από την ζωή μου.
  Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε και είναι τόσο δύσκολο να εκφράσω το τι νιώθω για αυτό το άτομο, να πω αυτό που νιώθω γενικά να μιλήσω για αυτό το άτομο.

Ελπίζω να με καταλαβαίνετε αν και δεν είναι καλό γραμμένο αυτό που έγραψα αλλά είναι συναισθήματα που δεν μπορούν να εκφραστούν τόσο εύκολα.
Εσεις έχετε κάποιο άτομο σαν αυτό που σας περιέγραψα;; αν ναι πείτε μου στα σχόλια.