Dear horrible world...

Chapter 1 ~ Useless Human Being

'My lover's got humour...', zong ik hardop. De radio stond aan en draaide toevallig mijn favorieten nummer.
Hozier was echt mijn favorieten zanger, hij zong altijd wel over het leven en niet over meiden met een breder lichaam en seks. Net als al die andere...

Oh, haii! Ik ben Catherine, ik ben 14 jaar.
Vele mensen vertellen mij dat ik verlegen en stil ben en mijn moeder zegt dat ik depressief ben.
Anyways...
Het was maandag 9.00 uur 's ochtends, ik had het eerste uur vrij, dus hoefde ik pas om 9.20 uur op school te zijn. Aangezien mijn huis bijna naast die van mijn school is, hoefde ik alleen maar 4 minuten te lopen.
Mijn schoolprestaties waren toppie, nee echt waar... Altijd wel boven de 7.5, tenzij.... Maar lijkt me ook logisch.

Ik opende een tijdschrift, het onderwerp van de week was 'Anorexia' en 'graatmagere modellen'.
Ik zuchtte, waarom was ik nou niet zo dun? Waarom heb ik 14 jaar van mijn leven doorgebracht met mijn ouders en vet eten? Like... Er is toch niets mis met die meiden van Victoria Secret, die eten gewoon gezond, right?

Het was al snel 9.15 uur.
Ik rende naar beneden, pakte m'n spullen en stopten het in mijn tas.
Ik liep het huis uit en al die saaie lessen konden beginnen...

Het liedje 'Take me to church' zat de heletijd in mijn hoofd.
'Offer me my deathless death', zong ik in mijn hoofd.
'Sara', hoorde ik, maar ik bleef kijken naar mijn boek.
'Sara'.
'Sara! Hallo?'.
Ik keek met mijn hoofd omhoog naar de wiskunde docent.
Ik zei snel: 'Sorry, wat was de vraag?'.
De wiskunde docent zuchtte en zei: 'Wat is de wortel van 15?'.
Weetje, zo ging het nog wel 6 uurtjes door...

Toen het 15.30 uur was, rende ik naar huis.
Ik hou er gewoon niet van als er mensen om mij heen staan, ik had volgens het internet een 'Social anxiety'.
Nou, veel merk ik er niet veel van.
Anyways, ik deed m'n huiswerk, leerde mijn leerwerk en daarna bleef ik kijken naar dunne modellen.
The truth is; mijn moeder was bijna nooit thuis. Mijn vader kreeg ooit (toen ik 5 was) ruzie met mijn moeder en liet ons in de steek.
Yup, dit verhaal kennen de meeste mensen wel, right?

Het werd al snel 17.30 uur.
Ik lag in m'n bed, Hozier's muziek te aanschouwen.
Op het gegeven moment pakte ik mijn dagboek en schreef erin:

10 april 2015: Dear horrible world,
Vandaag ging alles wel netjes, niet zoveel gegeten, weinig gesport...
Ik vroeg mij steeds af: 'Zal ik stoppen met... Met... Met dit?'.
Vandaag is het antwoord misschien nee, maar morgen spring ik vast wel voor een trein, of snijd ik mijn polsen open. Ma zei altijd: 'Zelfmoord is voor die gekke mensen die geen zicht meer hebben over hun leven', ik geloofde daar vroeger in, maar nu denk ik daar heel anders over.
X Dear horrible world x ~ Catherine....

Ik sloot m'n dagboek en ging slapen met een kapot gevoel... Want morgen zal ik..., of toch niet?