"ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ"

ΚΙΝΔΥΝΟΣ

"Καλημέρα"
"Καλημέρα,αγάπη."
Επιτέλους εφτασα στη Σχολή.Δεν την παλεύω χωρίς αυτοκίνητο.Απ'την Πετρούπολη μέχρι το Κέντρο που είναι η σχολή έκανα μία ώρα.
"Άργησες"
"Άσε ρε Ελσάκι,έμεινα χωρίς αυτοκίνητο."
"Γιατί;Το πήρε η Χριστίνα;"
"Οχι,το πήρε το συνεργείο"
"Σ'έχασα"
"Τράκαρα"
"Ωχ,δε χτυπησε κανεις;"
"Όχι,ευτυχώς.Πάμε για μάθημα τώρα;Θα σου τα πώ μετά"την πιάνω αγκαζέ και πάμε προς την τάξη.
"Είσαι σίγουρη οτι θές να πάς να κάνεις Ιστορία Θεάτρου,πρωί-πρωί;"με κοιτάει με αυτο το ναζιάρικο ύφος,αλλά αντιστέκομαι.
"Ναι,είμαι απόλυτα σίγουρη."
Λατρεύω την Ιστορία Θεάτρου,βασικά λατρεύω οτιδήποτε έχει να κάνει με το θέατρο γι αυτο και διάλεξα να σπουδάσω Θεατρολογία.Σημερα όμως,όσο κι αν θέλω να συγκεντρωθώ στο μάθημα δεν μπορώ.Είμαι αλλού,τελείως αλλου.Τον σκέφτομαι συνέχεια και δεν τον ξέρω καν,τι διάολο;
Η Έλσα καταλαβαίνει οτι κάτι τρέχει και με κοιτάει με απορία.
Θα σου πω μετά,της γράφω κάτω απο τις ελάχιστες σημειώσεις που έχω κρατήσει για το μάθημα.
ΤΩΡΑ,μου γράφει.Την αγριοκοιτάω.Προσπαθώ να συγκεντρωθώ στο μάθημα τώρα,πραγματικά προσπαθώ,αλλα δεν τα καταφέρνω και τόσο καλά.Πρέπει να μιλήσω στην Έλσα,να τα πώ κάπου.Είναι η μόνη που μπορεί να με καταλάβει.
"Αυτά για σήμερα.Και μην ξεχάσετε την εργασια που πρέπει να έχετε παραδώσει μέχρι αύριο."Ο καθηγητής μαζεύει τα βιβλία του και βγαίνει απο την τάξη.
"Ξερασέ τα όλα,Αννούλα.Τι συμβαίνει;"
"Κορίτσια,τι θα κάνουμε το βράδυ;Πάμε για κανένα ποτάκι;"
"Ε,ρε Παύλο,με τρόμαξες"του λέω και τον χτυπάω στο μπράτσο.Κάθεται δίπλα μου και περνάει το χέρι του στους ώμους μου.
"Αγάπη,είχαμε μία κουβέντα εδώ"του λέει η Έλσα,όχι και τόσο φιλικά.
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν τον συμπαθεί.Γνωριζόμαστε απο το Γυμνάσιο,τόσα χρόνια,κι ο Παύλος είναι πολυ καλό παιδί.Εντάξει,μερικές φορές γινεται λίγο ενοχλητικός,αλλά δεν το κάνει επίτηδες.Είναι έξω καρδιά και όποτε βγαίνουμε οι τρείς μας περνάμε τέλεια.
"Πείτε μου ότι είστε μέσα για το βράδυ και γίνομαι καπνός"
"Είμαστε μέσα"του λέω
"Καπνός τώρα"συμπληρώνει η Έλσα και του γνέφει να φύγει.
"Τα λέμε το βράδυ"
"Επιτέλους,λέγε τώρα."
"Θα σου τα πώ στο δρόμο.Πάμε για καφέ;Δεν μπορώ να παρακολουθήσω μάθημα σήμερα."
Με κοιτάει"Τα πράγματα πρέπει να είναι πολύ σοβαρά.Φύγαμε!"
"Ημουνα σίγουρη"
"Δε λέω ποτέ όχι στον καφέ."μου κλείνει το μάτι.Την αγαπώ,δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς το Ελσάκι μου.Είναι πάντα δίπλα μου να με στηρίξει,να με συμβουλέψει,να με κάνει να γελάσω.Πραγματική φίλη.
Καθόμαστε στην καφετέρια απέναντι απο τη σχολή.Γίνεται χαμός αυτή την ώρα,περισσότεροι σπουδαστές είναι εδώ,παρα στη σχολή.Παρόλαυτα μου αρέσει,νιώθω πιο ήρεμη τώρα,πιο χαλαρή.
"Κι όταν έδωσες τα στοιχεία σου στον μπάτσο,αυτός ήταν μπροστά;"με ρωτάει η Έλσα,με ενδιαφέρον.
"Ναι"
"Αρα μπορεί να σε βρει αν το θέλει"
"Ναι,σιγά.Θα έχει ξεχάσει και το όνομα μου.Το μόνο που θα θυμάται απο 'μένα είναι το οτι παραβίασα το stop και τον τράκαρα.Μα πόσο ηλίθια..."
"Και απαισιόδοξη",με συμπληρώνει,"αφού είπες οτι σε κοιτούσε;"
"Σαν να ήθελε να με σκοτώσει"
"Λεπτομέρειες"
Γελάμε και οι δυο.
Με την κουβέντα και τα γέλια δεν καταλάβαμε καθόλου πως πέρασε η ώρα.Έχει πάει τρείς και η Έλσα παραπονιέται οτι το στομάχι της γουργουρίζει.Το δικό μου πάλι έχει δεθεί κόμπος απο χθές το βράδυ.
Βγαίνουμε απ'την καφετέρια και περπατάμε προς αναζήτηση φαγητού.Όπως στεκόμαστε κάτω απο το πεζοδρόμιο και περιμένουμε να περάσουμε απέναντι,ένα αυτοκίνητο κάνει όπισθεν και με χτυπάει.Η Έλσα δεν προλαβαίνει να με τραβήξει,εγώ δεν καταλαβαίνω απο που μου ήρθε.Νιώθω ένα δυνατο πόνο στο γοφό μου και βρίσκομαι σε σοκ.Γαμώτο μου,κάποιος με έχει καταραστεί,δεν εξηγείται αλλιώς!Η Έλσα με έχει πάρει αγκαλιά και ένας άγνωστος έρχεται καταπάνω μου.
"Όχι,γαμώτο,χτύπησες;"αναγνωρίζω τη φωνή του,παράξενα οικεία.Είναι δυνατόν;Είναι αυτός.Σηκώνω το κεφάλι μου και βλέπω τα μάτια του να με κοιτάζουν,όχι με θυμό,αλλά με ανησυχία.
"Δε βλέπεις μπροστά σου,Χριστιανέ μου,παραλίγο να μας σκοτώσεις"του φωνάζει η Έλσα,αλλά μόλις αντικρίζει το πρόσωπο του,αλλάζει η έκφρασή της.Ο θυμός γίνεται... αναγνώριση;Τον ξέρει;
"Άννα;"λέει το όνομά μου και νομίζω ότι θα λυποθυμήσω,και όχι απο το χτύπημα,ούτε απο το σοκ."Δεν το πιστεύω..."Πιάνει το πρόσωπο μου,τα χέρια μου,προσπαθεί να καταλάβει αν έχω χτυπήσει κάπου.
"Είμαι εντάξει..."του λέω.Σταμάτα να με ακουμπάς γιατί θα πεθάνω τώρα,στα χέρια σου.
"Πονάς κάπου;"
"Όχι"
"Κύριε Οικονόμου,Έλσα Μαυρίδη"του λέει και απλώνει το χέρι της για χειραψία.Εντάξει,κατι έχω χάσει εδώ,που τον ξέρει;
"Χάρηκα,Έλσα",δεν της δίνει το χέρι του,συνεχίζει να με κοιτάει,ανήσυχος.
"Γνωρίζεστε;"ρωτάω.Ας με ενημερώσει κάποιος κι εμένα για το τι γινεται εδω πέρα.
"Άννα,ο κύριος Οικονόμου είναι ηθοποίος και ένα απο τα πιο ακριβοπληρωμένα μοντέλα της χώρας μας",με ενημερώνει,επιτέλους η κολλητή μου.Μοντέλο.Βέβαια,τι άλλο θα μπορούσε να ήταν ο"Κύριος Οικονόμου;!!
"Ηθοποιός;"ρωτάω.Εγώ γιατι δεν τον ξέρω;Που ζώ τελοσπάντων;!
"Ναι"
"Εσείς γνωρίζεστε;Σε είπε Άννα;"
"Η απρόσεκτη φίλη σου μου διέλυσε το αυτοκίνητό μου,χθές το βράδυ"της απαντάει.Δεν την κοιτάει,τα μάτια του δεν φεύγουν απο τα δικά μου.Μόνο η έκφρασή του έχει αλλάξει.Ένα χαμόγελο γεννιέται,κάπου πίσω απο το σκληρό του πρόσωπο.
"Νομίζω οτι πατσίσαμε,πήγες να με σκοτώσεις"
"Έτσι όπως το θέτεις,μάλλον σου χρωστάω κι απο πάνω"μου λέει και,ναι,χαμογελάει και τα μάτια του λάμπουν.
Πιάνω το γοφό μου.Ο πόνος όσο πάει και χειροτερεύει.
"Γαμώτο,πονας.Έλα,θα σε πάω στο νοσοκομείο".Κάνει να πιάσει το χέρι μου.
"Όχι,είμαι εντάξει,αλήθεια.Δεν είναι τίποτα"
"Μπες μέσα στο αυτοκίνητο,Άννα"με διατάζει.
"Ναι,Άννα.Μπορεί να είναι κάτι σοβαρό"Γαμώτο Έλσα,με ποιανού το μέρος είσαι;Εγω είμαι η κολλητή σου,όχι αυτός.
"Δεν είναι τίποτα.Απλά χτύπησα λίγο"
"Μπορείς να περπατήσεις;"με ρωτάει.
"Φυσικά και μπορώ να περπατήσω"
Με τραβάει απο το χέρι και με ρίχνει στη θέση του συνοδηγού.Δεν πάει καλά ο τύπος.Η Έλσα,μας ακολουθεί.
"Δε θέλω να πάω στο νοσοκομείο,είμαι μια χαρά"φωνάζω.
"Σταμάτα να κάνεις σαν παιδι,μπορεί να εχεις σπάσει κάτι"
"Έχει δίκιο ο Χρήστος,Άννα","Μου επιτρέπεις τον ενικό,έτσι;"
"Κανένα πρόβλημα"της απαντάει αδιάφορα.
"Το αυτοκίνητο που είχες χθες το βράδυ;"τον ρωταω.
"Εκεί που το έστειλες"
"Νόμισα οτι πατσίσαμε και μου χρωστάς κι απο πάνω"
"Αυτό δεν αλλάζει το γεγονός οτι με άφησες χωρίς αυτοκίνητο"
"Κι εσυ πήγες να με σκοτώσεις"
"Είπες οτι είσαι μια χαρά"
Εντάξει,τα παρατάω.Δεν μπορω να τα βγάλω πέρα μαζί του.
"Πραγματικά είμαι μια χαρά.Μπορείς,σε παρακαλώ,να μας πας στο σπίτι της Έλσας.Δε θέλω να πάω στο νοσοκομείο.Δεν τα αντέχω τα νοσοκομεία"
Με κοιτάει προσπαθώντας να δει πίσω απο τα μάτια μου.Το ύφος του έχει μαλακώσει.
"Εντάξει"
Παρκάρει έξω απο το σπίτι της Έλσας και ξαφνικά νιώθω ένα σφιξιμο στο στομάχι μου.Δε θα τον ξαναδώ.Αυτό ήταν.
"Χρήστο,χάρηκα.Καλή συνέχεια"τον χαιρετάει η Έλσα.
"Γειά σου,Έλσα"Κατεβαίνει απο το αυτοκίνητο και ανοίγω κι εγώ την πόρτα του συνοδηγού.
"Άννα;"με πιάνει απο το μπράτσο"το κινητό σου"μου παίρνει το κινητό απο τα χέρια και κατι κάνει.
"Αυτός είναι ο αριθμός μου,αν χρειαστείς οτιδήποτε,αν νιώσεις να πονάς κάπου,πάρε με.Νιώθω άσχημα που σε αφήνω έτσι"
"Εντάξει.Αν και δεν υπάρχει λόγος...Γειά σου,Χρήστο"
"Γειά σου,Άννα"