"ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ"

ΜΑΖΙ ΣΟΥ

Έχω μείνει να τον κοιτάω.Νιώθω ζαλισμένη και η καρδιά μου κοντεύει να σπάσει.
"Χαλάρωσε"μου λέει κι ένα πονηρό χαμόγελο φωτίζει το πανέμορφο πρόσωπό του.
"Δεν μπορείς να μου λες τέτοια πράγματα.Δε με ξέρεις καν"
"Αυτό διορθώνεται.Βοήθησέ με να σε μάθω"
"Γιατί;"
"Γιατι μου αρέσεις.Πολύ"
Ευτυχώς, έρχεται ο σερβιτόρος,σαν απο μηχανής Θεός,και μας παίρνει παραγγελία.Δε θέλω να πιώ κι έτσι παραγγέλνω ένα fruit panch.Δεν μπορώ να το διαχειριστώ όλο αυτό νηφάλια,πόσο μάλλον με το αλκοόλ να κυλάει στο αίμα μου.Ο Χρήστος παραγγέλνει ένα Haig.
Όταν φεύγει ο σερβιτόρος γέρνει πάλι πάνω στο τραπέζι και με κοιτάει μ'αυτό το διαπεράστικό του βλέμμα.
"Λοιπόν;"
"Λοιπόν,τι;"
"Είπες οτι δε σε ξέρω.Μίλησε μου για 'σενα,Άννα"
"Τι να σου πω;Ζω με τη μαμα μου και τα αδερφια μου"
"Ποσα αδέρφια έχεις;"
"Δύο.Τη Χριστίνα και τον Αλέξη.Ο Αλέξης ειναι ο μεγαλύτερος κι εγω η μικροτερη"
"Και μένεις με τα αδέρφια σου;"
"Ναι...και με τη μαμά μου,τη Ζωή"
"Ο πατέρας σου;"
"Δεν έχω....έφυγε,όταν γεννήθηκα εγώ....χώρισαν...δεν τον γνώρισα...Δεν έχω!"
Αχ,γιατί μιλάμε γι αυτά τα πράγματα;Μόνο με τον ψυχολόγο μου μιλάω γι αυτά και σ'εκείνον με το ζόρι.
"Εσύ;"προσπαθω να αλλαξω κουβέντα και να μάθω και κάτι για εκεινον
"Τι εγώ;"
"Έχεις οικογένεια;Μένεις μόνος σου;"
"Μένω μόνος μου"
Ξαφνικά εχει σοβαρέψει-αγριέψει(;)και κοιτάει το τραπέζι μπροστά μας.
Έρχεται ο σερβιτόρος και αφήνει τα ποτά μας.Τον ευχαριστούμε πολύ...Φύγε,Χριστιανέ μου,είναι η σειρά μου να μάθω.
"Και οι δικοί σου;Μένουν εδώ,Αθήνα;"τον ρωτάω
"Οχι...κοίτα,ο πατέρας μου δε ζεί και η μητέρα μου....μένει μόνη της,οχι μαζί μου και οχι εδώ"Έχει εκνευριστεί.
"Αδέρφια δεν έχεις;"
"Όχι"
"Η κολλητή μου είπε οτι είσαι ηθοποιός,δεν το ήξερα"Αλλάζω συζήτηση γιατι το να μιλάμε για τα οικογενειακά μας δε συμφέρει κανέναν απο τους δυό μας απ'ότι φαίνεται.
"Ευχαριστώ πολύ"μου απαντάει
Χαμογελάω"Δε βλέπω τηλεόραση"
"Δεν εχω παίξει στην τηλεοραση...και ουτε εγω παρακολουθώ..."
"Θέατρο;"τον ρωτάω
"Ναι,δουλευα σαν μοντέλο μεχρι τα εικοσιπέντε μου και μετα συμμετείχα σε παραστάσεις.Δύο απο αυτές τις εχω σκηνοθετήσει εγώ.Ηθοποιός εχω σπουδάσει"
Τον παρακολουθώ οση ώρα μου μιλάει.Μιλάει με αγάπη και περηφάνια για τη δουλειά του.Και έχουμε ενα κοινό,την αγάπη μας για το θέατρο.
"Κι εγω σπουδάζω θεατρολογία,βασικά ήθελα να παω σε δραματική σχολή,αλλά εκτός το οτι δε με άφηναν,δεν είχα και τη δύναμη.Αγαπώ πολύ το θέατρο,όμως,και δε θα μπορούσα να μην ασχοληθώ με αυτό.Με τραβάει σα μαγνήτης,με μαγεύει..."
"Το ξέρω αυτο το συναισθημα...το καταλαβαίνω.Γιατι λες,όμως,οτι δεν είχες τη δύναμη;"
"Πιστεύω οτι δε θα αντεχα,την πίεση,τα συναισθήματα,όλων των ειδών τα συναισθήματα....δεν ξέρω"
"Θα ερθει η στιγμή που θα το μάθεις"
"Τι εννοείς;"
"Τίποτα.Πάμε;"πίνει το ποτό του,που δεν είχε αγγίξει όση ώρα μιλούσαμε,μεμιάς και σηκώνεται.Τον κοιτάω,καθισμένη ακόμα..
"Ναι"σηκώνομαι σαστισμένη.Γιατι να φύγουμε,γιατι ετσι αποτομα;Είπα κατι που τον πειραξε;Βαρέθηκε;Ενταξει,δε θα το αναλύσω,ήταν μια ωραία βραδυά και μόλις τελείωσε.Πάμε γι άλλα...
Με παίρνει απο το χέρι,και κατευθυνόμαστε προς το σερβιτόρο,τον πληρώνει και φεύγουμε.
Σε όλη τη διαδρομή δεν εχει πει ούτε μισή κουβεντούλα,κάτι,μόνο κοιτάει ισια μπροστά και οδηγεί,δεν μπορω να καταλάβω τι σκέφτεται,τι θέλει απο 'μένα.
Γυρίζει και με κοιτάζει με τα φωτεινά του μάτια,αλλά το βλέμμα του είναι σκοτεινό.Ξαφνικα,κάνει ακρη και σταματάει το αυτοκίνητο.
Γυρίζει το σώμα του προς το μέρος μου και απλώνει το χέρι του στο μπράτσο μου
"Είσαι πολυ όμορφη"
Ναι καλά!! "Που είμαστε;Γιατι σταμάτησες;"
"Που θες να πας,μωρό μου;"
Μωρό μου; "Δεν ξερω,σπίτι μου,ίσως!!Που είμαστε;"
"Στο δικό μου σπίτι"μου απαντάει και μου χαιδεύει το πρόσωπο,απαλά,αργά,τρυφερά!!Θα εδινα πολλά απο τη ζωή μου γι αυτο το χάδι του,πολλά απο τον εαυτο μου.Γερνει μπροστά,το προσωπο του ειναι τόσο κοντά στο δικό μου και το φιλί του....στην αρχη τρυφερο και μετα απαιτητικό.
"Θέλω να ερθεις πάνω,μαζί μου....το θέλω πολύ"μου λέει τοσο κοντα μου,το μόνο που μας χωρίζει ειναι μια ανασα.
Παλεύω να ανασάνω,μετα το φιλί του "Γιατι να το κάνω;Δε σε ξέρω!"
"Δε χρειάζεται να με ξέρεις,μόνο να με νιώθεις"
Ανοιγει την πόρτα του αυτοκινήτου και βγαίνει έξω,ανοίγω κι εγώ τη δική μου και τον ακολουθώ.Γιατι δεν ξέρω,ίσως γιατί δεν εχω άλλη επιλογή,μαζί του.

Το σπίτι του είναι διώροφο,μεγάλο,και ωραία διακοσμημένο,με ακριβά αντικείμενα.Πως γίνεται ενας ηθοποιός,όχι γνωστός,να ζει σε ένα τέτοιο σπίτι...αλλα δουλευε σαν μοντέλο και μάλιστα διάσημο μοντέλο,απ'οτι ειπε η Έλσα,άρα....
"Σου αρέσει;"με ρωτάει ενώ μου  δίνει ενα ποτήρι κόκκινο κρασί.
"Ναι,είναι πολυ όμορφο!"
"Το κληρονόμησα απο τον πατέρα μου.Το αγαπώ."
"Καταλαβαίνω.Άλλωστε ποιός δε θα αγαπούσε ενα τέτοιο σπίτι!"λέω,πιο πολυ για να ελαφρύνω την ατμόσφαιρα παρα γιατι τρελαίνομαι για τη χλιδή και την αριστοκρατεία.Καμία σχέση!Όταν μιλάει για τον πατέρα του σκληραίνει το πρόσωπο του και δε μ'αρέσει να τον βλέπω έτσι.
"Πάμε πάνω,να δείς και το υπόλοιπο σπιτι"με παίρνει απο το χέρι και τον ακολουθώ.Ανεβαίνουμε τη σκάλα.Στον επάνω όροφο ειναι τα υπνοδωμάτια.Ανοίγει την τελευταία πορτα στο τέλος του διαδρόμου και με αφήνει να μπώ πρώτη μέσα.Μπαινει κι αυτός και κλείνει την πόρτα πίσω μας.
"Κι αυτο είναι το δωμάτιό μου"μου λέει και με γυρνάει προς το μέρος του.Με πιάνει απο τα μπράτσα και με φερνει πολυ κοντά του.Ο αέρας στο δωμάτιο λογοστεύει.
"Πες μου οτι με θες κι εσύ όσο κι εγώ"
"Σε θέλω" Δεν υπάρχει τίποτα άλλο που θα μπορούσα να του πω,βρισκομαι τόσο κοντά του,μυρίζω το άρωμά του και μεθάω.
Μου βγάζει τα ρουχα,με αργές κινήσεις και κάθε φορά που τα δάχτυλά του ακουμπάνε πάνω στο δέρμα μου νιώθω ένα τρέμουλο που ξεκινάει απο μέσα μου και επεκτείνεται σε όλο μου το σώμα.
"Το ήθελα αυτό απ'την πρώτη στιγμή"μου λέει και με ξαπλώνει στο κρεβάτι του.Βγάζει τα ρούχα του,εκτος απ'το μποξεράκι του και ξαπλώνει πάνω μου.
"Το έχεις ξανακάνει;"
"Όχι"του απαντάω και φοβάμαι την αντίδρασή του.
Μου χαμογελάει."Μ'αρέσει αυτό"
"Αλήθεια;"Δυσκολεύομαι να το πιστέψω.Συνήθως οι άντρες "εκτιμάνε" μια γυναικα με πείρα στο κρεβάτι.
"Ναι,αλήθεια"
Με φιλάει σε όλο μου το σώμα και νιώθω σα να γεννιέμαι στα χέρια του,σα να ζω διαφορετικά απ'οτι πρίν,σα να υπάρχω με όλες μου τις αισθήσεις,πλήρης.
Και καταλαβαίνω πως ειμαι ερωτευμένη μαζί του,χωρις να τον ξερω,χωρίς να γνωρίζω τιποτα γι αυτον,γιατι μου χάρισε κάτι,δεν ξέρω τι είναι αυτο,αλλα ειναι κατι απο αυτον και ειναι τόσο όμορφο.Και του δίνω κι εγώ όλο μου τον εαυτό απλόχερα,σαν ένα ευχαριστώ γι αυτή τη στιγμή.