Kayıp Hafıza {Esrarengiz Kasaba} [💛Billdip💙]

#7#

Kahvaltı yapmıştık ve Bill sofrayı toplamaya çalışmama izin vermeden sofrayı büyü yaparak kaldırıp beni kucağında şuanda bulunduğumuz oturma odasına benzeyen odaya getirmişti.

İşin tuhaf ama ilk dakikalarda sorgulamadığım kısmı o kanepede otururken hâlâ kucağında olmamdı.

Yaklaşık yarım saattir tek bir kelime etmeden sessiz sessiz duruyorduk. Konuşmak için ağzımı açıyor, ardından tekrar kapatıyordum ve bence o da bunun farkındaydı.

"Eee, nasıl geçti ailenle geçirdiğin günler, çam ağacım?" sonunda aklındakileri toplamış olacak ki bu soruyu yöneltmişti bana.

"Çok güzeldi! Herkes bana çok iyi davrandı, özellikle Robby ve Gideon'ın bana kötü davranmaması çok ilginç geldi ama orada gerçekten eğlendim." heyecanlı bir sesle konuşmamla samimi bir şekilde gülümsemişti.

Bu doritos gerçekten çok güzel gülüyordu..

"Teşekkür ederim" diye fısıldadığımda kısa bir an şaşkınlıkla baktı bana. Sonrasında aynı samimi gülüşü bana sunarken saçlarımı karıştırıp "her zaman, çam ağacım" dedi benim gibi fısıldayarak.

Gözlerimiz birleşmişti ve ayırmaya niyetimiz yok gibiydi. Gözlerimin içine o kadar güzel bakıyordu ki, bunu nasıl anlatacağımı bilemiyordum.

Mavi gözlerimi kırptığımda gözlerini benimkilerle aynı anda kırpmıştı. Ellerimi dizlerimin üstünden çekip omzuna destek almak istercesine koyduğumda elleri belimi bulmuştu.

İçime derin sayılabilecek bir nefes alıp verdiğimde onunda dudakları aralanmıştı. Refleksle aralanan pembe dudaklarını, öpmek istesemde bunun için bir hakka sahip olduğumu düşünmüyordum ve ondan çekiniyordum.

Dudakları yana kıvrılırken benim dudaklarıma yaklaşıp küçük bir öpücük bıraktı. Ben şaşkınlıkla ona bakarken, gülüşünü genişletip "çekinmene gerek yok, çam ağacı. Senden gelen her şeye tamamım. Bu yok olmamı gerektirse bile" demesiyle sertçe yutkundum.

Yani istediğimi yapabilirdim? Onu öpebilirdim?

Kafasını sallayıp beni onayladığında aklımı okuduğunu anlamak zor olmamıştı. Zaten az öncede okumuştu.

Gözlerimi bir kaç kere kapatıp açtıktan sonra tuttuğumu yeni fark ettiğim nefesi serbest bıraktım. Omuzlarındaki ellerimi yumruk yaparken yavaşça dudaklarına yaklaştım.

O da bunu bekliyormuşçasına beni yarı yolda karşılayıp dudaklarımızı birleştirdi..

Dudaklarını benimkilerden ayırdıktan gözlerini kapatarak gülümsedi. "Bir şeyler yapmak ister misin, çam ağacı? Yoksa tüm gün böyle oturalım mı? Bana fark etmiyor" dediğinde kararı bana bırakmasıyla "kurabiye yapalım mı?" diye sordum hızlıca.

"Olur, tabi" diyerek beni kucağından indirmeden mutfağa ilerledi. Beklemediğim bir şekilde kendimi tezgahta otururken bulduğumda Bill malzemeleri çıkarmaya başladı. 

"Yardım edebilirim," diye mırıldandığımda bu dediklerimi görmezden gelmişti. Malzemeleri bir kabın içine yerleştirdiğinde unu da alıp dökecekken paketi elinden kaptığım gibi o şaşkınca bakarken kabın içine unu dökmeye başladım. "Yardım edebilirim demiştim" diye mırıldandığımda kıkırdamıştı. "Et bakalım, çam ağacı."

"Kurabiye yap seni izleyeyim demedim ki, kurabiye yapalım dedim ben" diye homurdandığımda o fırına doğru gülerek gidiyordu. "Çok tatlısın çam ağacı" demesiyle yüzüm sıcaklamıştı.

================

"Çok güzel olmamışlar mı?!"

"Evet, çam ağacım" yüzündeki kocaman gülümsemeye hayran hayran bakmaya başlamıştım. Kurabiyeyi çok güzel yapmıştık, kakaolu kurabiyenin üzerine çikolata sosu döküp onu üzerine de pasta süsü atmıştık. Tadı mükemmeldi ama Bill yemek yerine beni izliyordu.

"Güzel olduysa neden yemiyorsun, Bill?"

"Sen daha güzelsin çünkü," diye ne dediğinden habersiz gibi mırıldanmasıyla kaşlarımı çatıp elime bir tane daha kurabiye alıp tabağa bakarak yemeğe başladım. Domatesin insan olmuş hali olduğuma çok emindim.

Ehe şey, selam!!

Asırlar sonra bölüm atmaya karar verdim :)

Bu bölümü yazıp atmayı unutmuşum falan işte, sorry :(

Okullar açıldı, harika bir yıl geçiriyorum. Umarım sizin içinde mükemmel bir okul yılı oluyordur bu yıl <3

Yorum yaparak oy vermeyi unutmayın, pls
Hepinizin yorumlarını çok özledim ve sizleri çoook seviyorumm kuşlarımm <3