1 week until take off

dag 2

7 uur s'ochtends

De wekker gaat af. Ik kon niet echt slapen vorige nacht dus stond ik maar gewoon op. Ik zette het ontbijt klaar en riep de jongens wakker.

Zoals gewoonlijk staat Taylor op pit-stop recordtijd beneden, en iets later komt ook Mich aangestrompeld. "Lekker geslapen?" Vroeg ik, geen antwoord. Ik knipper een paar keer met mijn vingers, "lekker geslapen?". Nu antwoordde Taylor "jazeker", en Mich zij zo iets van "meh" , ookal was duidelijk anders te zien aan zijn haar dat naar alle mogenlijke kanten stond behalve de juiste. Iets later toen de jongens en ik al aan tafel zaten te ontbijten kwam jessie der ook aan. Ze gaf me een knuffel en ging lanks me zitten. Na het ontbijt zou jessie de jongens naar school brengen. Iets later ging ook ik de deur uit naar het nasa toe. Vandaag zou ik men crew leden ontmoeten. Ik was dan toch niet de enige die helemaal naar mars ging.

10 uur stipt

In een grote vergaderzaal

1 iemand was er al "hey ik ben connor".

"Aangenaam, ik ben will" antwoordde de reusachtige spierbundel die voor me stond. Iets later kwam een vrouwelijke collega binnen.

"En jij bent dan zeker scarlet?" Vroeg will. "Inderdaad ja, hoe wist je dat?" Vroeg ze. "Ik ken men dossieren hoor" zij will die dus blijkbaar alle dossieren van alle crewleden van buite had geleerd. Indrukwekkend aangezien die gast net op minder dan een dag zeg maar 1000 bladzijde heeft onthouden! In ieder geval

Ik stelde mij ook voor "en ik ben connor, aangenaam". "Eens gelijks" antwoordde ze.

Iets later kwam een man genaamd exel binnen bijna het tegenovergestelde van will. "En jij moet dan exel zijn, computer specialist, roboticus en astrofisiecus"

Zij will. En ik begin me een beetje af te vragen waarom ik nog nadig ben een reus met boomstronken van armen met een fotografisch geheugen, scarlet is zo lenig als maar kan en heeft een diploma biomechanica, en dan exel wel ja dat hoorde je net al die heeft ook niet stil gezeten op de univerciteit. En dan zit ik daar tussen, wat is der dan zo speciaal aan mij? Iets later kwam de laatste crew maat binnen een vrouw alweer maar dit keer was ze Will voor. Ze stelde zichzelf voor," hallo ik ben Anna-Lee. Ze was niet echt een doorsnee vrouw ik durf te wedden datvze Will nog een ronde voor zen geld kon geven. En daar begon Will weer. "Robotica alweer, half cyborg". Begon Will weer op te sommen. En wacht WAT???!!!! HALF CYBORG??? ow jaa tuurlijk waarom ook niet.

Achja in ieder geval, nu kwam ook meneer Deans binnen. "Ga zitten". "Vandaag zijn we hier bijeen gekomen omdat jullie geschiedenis gaan schrijven. Jullie gaan de eerste zijn oom een voet te zetten op mars". "Jullie gaan met project mortanis naar mars en blijven daar wonen voedselvoorraden worden elke week omhoog gestuurd totdat de biotuin en andere modules gebruikt kunnen worden om zelf voor voedsel te zorgen". "Morgen begint jullie training, er is een restaurant gereserveerd zodet jullie gezinnen ook kennis kunnen maken met elkaar". En zo gebeurde het. Die middag toen ik terug thuis kwam werd ik met een verassing verwelkomd. "Gelukkige verjaardag!!!". Gelukkig heb ik het droog kunnen houden. Het was waarschijnlijk de laatste verjaardag die ik hier zou vieren. Maar dat vergat ik even er was muziek taart en gezelschap.het duurde nog 2 a 3 uur voordat de laatste gasten terug vertrokken. "Enwie heeft hiervoor gezorgd?" Vroeg ik dol gelukkig. "Daar moet je Mich voor bedanken" zij Jessie. "Owjaa?" Vroeg ik een beetje  verwonderd. "Wel ik moest toch iets doen" zij Mich.we ruimden alles op en maakten ons klaar voor het diner. Het restaurant zag er veelbelovend uit toen alle anderen er waren bestelde we. We hebben nog lang gepraat. Jessie kwam nogal goed overeen met Anna-Lee, wie had dat gedacht? En de jongen vonden will geweldig...tipisch. na het diner reden we terug naar huis we hebben nog nooit zoveel gepraat in de auto. Ik ging na een lange dag slapen. Want morgen zou nog uitdagingen kunnen brengen.