miracles in september

2. bölüm

iyi okumalar~

_______

"Hayatım ne zaman çıkarız?"

Üzerimdeki gömleğin düğmelerini iliklerken bir yandan aynadaki yansımamı izliyordum. Son zamanlarda iş yoğunluğundan dolayı kilo vermiştim ve çevremdeki herkes kendime dikkat etmem gerektiğini söylüyordu. Önceleri söylenenleri çok önemsemiyordum ama üzerime tam oturan gömleğin bollaştığını görünce haklı olduklarını anlamıştım. Acilen öğün atlamayı bırakmam gerekiyordu fakat bazen öyle yoğun oluyordum ki nefes almaya bile vaktim olmuyordu.

"Chayeoung'un bir sayfa ödevi kalmış bittiğinde çıkarız, geri geldiğimizde yorgun olduğu için yapmaz biliyorsun." Sakin adımlar ile yatak odamıza girdiğinde ben de giyinme işlemimi tamamlamıştım. Üzerimde lacivert saten gömlek ve altımda siyah pantolon vardı. Boynuma gömleğimin tonlarına yakın bir fular bağlamış, siyah saçlarımı ortadan ikiye ayırmıştım.

"Çok güzel görünüyorsun sevgilim." Arkamdan sarılıp kollarını karnımda birleştirdiğinde, aynada olan bakışlarımı gözlerine çevirdim. Siyah saçları alnına dökülüyorken gördüğüm en enfes kişiydi. Saatlerce hiçbir şey yapmadan onu izleyebilirdim.

"Bana iltifat etmen tüm modumu yükseltiyor teşekkür ederim Tae."

"Sadece gerçekleri söylüyorum gözlerimi senden alamıyorum."

Gülümseyerek geri çekildiğinde kahverengi vintage gömleğini ve gömleğinden daha koyu kahverengi pantolonunu giydiğini gördüm. Adeta bir askı gibi olduğu için giydiği her şey gerçekten çok yakışıyordu.

"Babacığım! Telefonun çalıyor." Chaeyoung aşağıdan bağırdığında Taehyung yanağıma bir öpücük kondurup odadan çıktı. Bende son kez gözlerimi odada gezdirip her şeyin yolunda olduğuna emin olduktan sonra peşinden alt kata indim.

"Chae ne durumdasın bebeğim?" Odasına girdiğimde boyama yapmaya devam ettiğini gördüm. Kedileri kahverengiye, köpekleri ise şu an eğitimde olan köpeklerimiz Bam ve Yeontan gibi siyaha boyamıştı. İkisi de henüz birkaç aylıktı ve bir aydır eğitimdelerdi. Chaeyoung sokakta diğer köpekleri gördüğünde ağlayarak kucağımıza koştuğu için eğitimlerini uzun tutmamaya karar vermiştik. Ortalama bir ay sonra geri geleceklerdi.

Kızım İki küçük topuzu ve pileli eteği olan bebek mavisi elbisesi ile çok ısırılası gözüküyordu. Ben hazırlanırken Seulgi Noona onu giydirmiş olmalıydı. Bize gerçekten çok yardımcı oluyordu.

"Civcivler kaldı babacığım sarıya boyadıktan sonra bitiyor." Bana dönmeden boyamaya devam ettiğinde başımı salladım ve odasından çıkıp Taehyung'un yanına ilerlemeye başladım. Boşuna başında beklememin bir anlamı yoktu sonuçta, gergin hissetmesini ve kişisel alanına saygısızlık yapmak istemiyordum. Şimdiden ona kişisel alan tanımak gelişimi için önemliydi.

"Tamam Anne müsait olursak gelmeye çalışırız, görüşürüz kendine iyi bak."

Telefonu kapatıp arkasını döndüğünde yarı yolda karşılaştık. Meraklı ifademi görünce gülümsedi ve "Haftaya annem bizi yemeğe davet ediyor ne dersin?" dedi.

"Aslında olabilir ne zamandır görüşemiyoruz."

"Diğer hafta da senin annenlere gidelim bebeğim, biliyorsun bizi aralarında paylaşamıyorlar kimsenin alınmasını istemem." Telefonunu cebine koyarken gülmüştüm.

Ailelerimiz gerçekten iyi anlaşıyorlardı, birbirilerine ve bizim ilişkimize büyük bir saygı ve sevgi duyuyorlardı. Her zaman en büyük destekçimiz olmuşlardı fakat tek bir sorun vardı ki bizi paylaşamıyorlardı. İki taraf da en çok onlar ile vakit geçirmemizi istiyordu ama bu yoğun hayat tempomuzda pek mümkün olmuyordu. İşte böyle ufak yemekler ile gönüllerini almaya çalışıyorduk.