I'm already high enough 2

Hoofdstuk 7

Tess het Lam

Als ik in bed lig hoor ik de douche uitgaan, ik leg mijn boek weg en kijk even doelloos naar het plafond. Als ik even een tijdje niet oplet is Matthy al bij me komen liggen. Hij gaat op zijn zij liggen met zijn gezicht naar me toe. 'Ben ik te ruw geweest?' vraag ik zacht en ik kijk Matthy aan. 'Misschien, je bent voor jezelf opgekomen dat is een van de belangrijkste dingen. Het was ook niet goed wat Raoul zei, hij had het liever voor zich kunnen houden.' zegt Matthy en ik knik. 'Ik wil mijn vader niet meer spreken.' zeg ik standvastig en Matthy legt een hand op mijn been. 'Dat snap ik en als je dat echt wilt, dan gaan we dat doen.' zegt hij en ik knik opnieuw dankbaar. Ik geef hem een kus en sluit mijn ogen even. Zijn lippen voelen zacht en teder tegen de mijne aan, precies wat ik nodig had, en nodig heb op dit moment. 'You in?' vraagt Matthy zacht en ik knik. 'I'm in.' zeg ik als ik zijn nek zoen en wat paarse vlekken achterlaat.

De avond voor we gingen slapen hebben we genoten van elkaar, van elkaars liefde die wij samen met elkaar deelde. Ik open mijn ogen en de zon schijnt in mijn gezicht. Al snel hoor ik de deur open gaan en Tara komt naast me liggen. 'Kan je niet meer slapen?' vraag ik zacht en ze knikt. 'Mag ik even bij jou slapen?' vraagt ze zacht en ik knik. 'Natuurlijk mag dat lieverd.' zeg ik zacht en ze komt tegen mij aan liggen, Matthy komt ook tegen mij aanliggen en legt zijn hand op mijn heup. Langzaam merk ik dat Matthy en Tara hun ademhaling rustiger worden en dat ze slapen, de beelden van mijn vader spelen zich opnieuw af in mijn hoofd. Heb ik niet te fel gereageerd? Moet ik mijn vader niet vergeven voor wat hij heeft gedaan? Al die vragen malen maar in mijn hoofd.

Wanneer ik helemaal mijzelf gefatsoeneerd en aangekleed heb geef ik Matthy een kus en zeg ik Tara gedag. 'Ik ben even naar Robbie,' kondig ik aan en pak mijn autosleutels, telefoon en mijn tasje. 'Doe je voorzichtig?' vraagt Matthy en ik knik. 'Altijd schat, geen zorgen. Ik laat je weten als ik bij Robbie ben.' antwoord ik terug en hij knikt. 'Ik ga even naar Ome Robbie, ga jij dadelijk wat leuks doen met papa?' vraag ik lief aan Tara als ze me een knuffel geeft en ik haar daarna aankijk. 'Papa en ik gaan dadelijk een taart maken.' zegt ze met een lachje en ik knik. Ik sta op en loop de deur uit op weg naar mijn auto.

Als ik de laatste bocht neem in Eindhoven neurie ik zacht met de muziek mee. Maar eenmaal als ik bij de stoplichten op groen licht wacht rijd er een grote vrachtwagen op mijn auto en klap ik voorover. Ik kan mijn ogen nog opendoen, maar sluit ze door de pijn. Langzaam val ik weg en kan niet meer bedenken wat er nu momenteel is gebeurt.

Ik wordt wakker als ik beweging voel, ik kijk naar het plafond en al snel hoor ik mensen huilen, een bekende stem vult mijn oren. Met moeite open ik opnieuw mijn ogen, mijn ogen vallen steeds weer dicht maar ik probeer wakker te blijven. Het lijkt net als of mijn benen niet meer werken, tranen vullen mijn ogen van de pijn, maar ook van verdriet. Ik had Matthy beloofd om voorzichtig te doen, maar dat heb ik helemaal niet gedaan. Ik wordt stil gezet en wordt er wat ingediend in de zak die naast mij hangt. Moeilijk open ik mijn ogen en zie Tara op Matthy zijn schoot zitten.

'Hallo, lieverd.' Zeg ik zacht en ze komt op de rand van het bed zitten. 'Mama,' zegt ze met tranen die van haar wangen afglijden. 'Raar hé, mama zo hier zien liggen, normaal lag mama altijd met papa in bed of op de bank in de avond.' zeg ik lief en met een hand op haar hoofd. Ze knikt en geeft me heel erg voorzichtig een knuffel. 'Oppassen voor alle draadjes hé Taar.' zegt Matthy als hij een paar draadjes weghaalt. Als Tara met Robbie op de gang zachtjes aan het spelen is pak ik Matthy zijn hand. 'Hoe heeft dit kunnen gebeuren?' vraagt hij zacht en ik geef een kus op zijn hand. 'Ik stond gewoon stil bij het stoplicht en ineens kwam er een vrachtwagen met een hoge snelheid. Die vrachtwagen is van achter tegen mij opgeklapt, dat is het enige wat ik nog weet.' zeg ik als ik met mijn andere hand naar mijn rechterbeen grijp. 'Heb je pijn?' vraagt Matthy en ik schud mijn hoofd. 'Ik voel gewoon vrij weinig.' antwoord ik hem en hij knikt. 'Het is niet jouw schuld, onthoudt dat heel erg goed.' zegt Matthy als hij dichterbij komt zitten en een arm om mij heen slaat. Ik knik stil en leg mijn hoofd op zijn arm.

Ik doe mijn ogen weer open en zie dat Tara weer met Robbie in de kamer zitten. Ik hoor geklop op de deur en we kijken naar de deur. 'Tess het Lam?' vraagt de vrouwelijke dokter en ik knik braaf. 'Er is inderdaad een vrachtwagen op u vanaf de achterkant op uw auto geklapt. Wij willen u een paar nachtjes houden om te observeren, voelt u alles nog?' vraagt de dokter en ik haal mijn schouders op. 'Ik voel vrij weinig in mijn rechterbeen.' zeg ik hardop en ze knikt traag. 'Uw been heeft klem gezeten tussen het stuur en de stoel, omdat uw hele auto total los is.' zegt ze en ik schrik even. Ik had nooit gedacht dat ik hier ooit zo komen, om deze reden. Maar langzaam wordt mijn nachtmerrie werkelijkheid. 'Kan ik ook nooit normaal mijn been gebruiken?' vraag ik zachtjes en ze knikt. 'Het heeft tijd nodig, u moet weer leren om het ben te buigen en om weer te kunnen lopen.' zegt ze en ik kijk Matthy aan. 'We gaan het met kleine stapjes leren.' zegt hij en ik knik dankbaar.

'Ik heb echt zoveel honger.' zeg ik tegen Matthy met een zwakke glimlach, Robbie heeft Tara meegenomen en slaapt bij hem vanavond. Morgen komen ze weer hierheen, en Matthy heeft wat spulletjes van thuis gehaald om zo wel de nachten door te komen. 'Ik ook, vanmiddag heb ik voor het laatst gegeten met Tara.' zegt hij en ik lach zachtjes. 'Was de taart lekker?' vraag ik als ik mijn hoofd op Matthy zijn schouder leg en ik hem voel lachen. 'Het was een cake, maar Tara hield vol dat het een taart was. Maar de cake was lekker, heerlijk met vanille en chocolade.' zegt Matthy en ik hoor mijn buik knorren. 'Dat hoorde ik schat.' zegt hij opnieuw en ik lach ook zelf eventjes.