_ღმერთო ჩემო სოი(ჯო)
_ჯო? ჯო! ჯო!_ვხტები ფეხზე და ჩემს ძმას ვეხუტები
_თქვენ ის გახსოვთ?(ექიმი)
_დიახ რათქმაუნდა ის ხომ ჩემი ძმაა!(მე)
_დედა რა ხდება?(ჯო)
_მას ამნეზიააქ და არ ვახსოვარ!(ქალი)
_მე... რა მაქვს?(მე)
_ქალბატონო სოი თქვენ დროებითი ამნეზია გაქვთ! დამიჯერეთ, არ არის მარტივი, ერთ წლიანი კომის შემდეგ, გამოღვიძება! (ექიმი)
_მე რა...(მე)
_ექიმო ვანგ 104 ოთახში პაციენტი კომიდან გამოვიდა!(ექთანი)
_კარგით ახლავე მოვალ!_არ ვიცი რატომ, მაგრამ იმ ადამიანის ნახვა და მისი მდგომარეობის გაგება მომინდა. მაგრამ არ წავედი რადგან ახლა ერთადერთი საფიქრალი იუნგის ადგილმდებარეობის გაგება იყო. დიდიხანია ასე ვწევარ და უკვე გონება ამერია ამდენი ფიქრით, ექიმმა თქვა, რომ გარეთ გასვლა შემეძლო. მეც მოსასხამი მოვიცვი და სასეირნოდ გავედი ეზოში. " იქნებ იუნგი არც არსებობს?... იქნებ ეს ჩემი სიზმარი იყო?... იქნებ ის ფანტაზიის ნაყოფია რომელიც მე შევქმენი???" ვფიქრობდი და გზას მივუყვებოდი. ცოტახანში გადავწყვიტე, რომ დავმჯდარიყავი. იქვე ახლოს სკამი იდგა, კუთხეში კი ბიჭი დამჯდარიყო.
_საღამომშვიდობის!(მე)
_...
_რამ შეგაწუხათ და დაგაფიქრათ?(მე)
_სიყვარულმა!(???)
_ხო მეც მყვარებია! *ჩაცინება* მაგრამ როგორც აღმოჩნდა ის კომის სიზმრიდან წამოსული ფანტაზიის ნაყოფი ყოფილა... სასაცილოა არა? ისე დავკარგო რომ არც კი მენახოს._არ ვიცი რატომ, მაგრამ ამ ბიჭთან თავს მშვიდადვგრძნობ! ბევრი აღარც დამიცდია: ავდექი, დავემშვიდობე და პალატაში დავბრუნდი. უკვე ღამის 2 საათია! მე კი, ისევ ერთიდაიმავეზე ვფიქრობ და ვგრძნობ... ვგრძნობ და მესმის, მაგრამ რა? რაღაც მეძახის, მიზიდავს, თავისკენ მქაჩავს, მითრევს, რაღაცის დაუოკებელი სურვილი მჭამს... მაგრამ რას?... ნიშნავს ეს?... რას მივაწერო ჩემი გრძნობები?... და ბოლოს გული ტვინზე იმარჯვებს... და ფეხები მთელი ძალით გარეთ მიმათრევს და იცით სად? 104 პარატაში. შევდივარ და ვხედავ მას... და არავის მის გარდა. ძინავს, ნუთუ ის მართლაც აქარის?
_ნუთუ ისევ ეს წყეული გონება მეთამაშება?
_სო?
_ნუთუ ამჯერად ჩემი ფანტაზიის ნაყოფი ჩემს წინ დგას
დ ა ს ა ს რ უ ლ ი
YOU ARE READING
ფანტაზიის ნაყოფი🦊(დასრულებული)
Romanceყველაფერი სიზმრით იწყება და რეალობით სრულდება მაგრამ არის კი რეალობა სიზმრის დასასრული? ❤❤❤☘🦊☘❤❤❤
