beni neden öpesin ki? ★ nj

sonumuz.

namjoon, cesaretlenmişim. bugün sana söyleyeceğim sana olan aşkımı.

sonu önemli değil, bu sefer söylemek zorundayım. ağır geliyor artık bu yükler.

omuzlarım bunları taşıyamıyor, hislerim artık beynimi bulandırıyor.

yine o kafedeyiz, üzerimde senin kazağın. deja vu oluyor musun? bu kazağı neden her zaman giyiyorum, bilmiyorum. ama bu kazağı giyince cesaret geliyor bana.

"yine aynı şeyi mi içeceğiz seok?" diyorsun. sevdiğim kahveyi bilmene bile heyecanlanıyorum.

ondan ayrılmandan 1 yıl geçmiş, hislerim daha geçmemiş. nasıl olur asla anlamadım.

sen kahveleri sipariş ediyorsun. tabii artık garsonlar da bizi tanıyor. yanımıza gelen çocuk jeongguk.

jeongguk kahveleri getiriyor, ikimizde sessizce içiyoruz kahvelerimizi.

bir sonbahar akşamı, çıkıyoruz kafeden. "parka gidelim mi?" diye soruyorsun. sallıyorum sessizce kafamı.

yürüyoruz, hâlâ dilim varamıyor söylemeye. heyecan işte. duyuyorsun sonra kalp atışlarımı. soruyorsun bana, "seokjin, iyi misin? kalp atış seslerin buraya kadar geliyor."

son şans diyerek konuşmaya başlıyorum.

"namjoon, sana aşığım. özür dilerim, arkadaşlık ilişkimizi bozmak istemezdim. ama ağır geliyor artık bu hisler. üzgünüm. gerçekten."

konuşmama şaşırıyorsun. ya da hislerimi söylememe, fark etmez.

yüzüne bakıyorum istekle, vücudum titriyor lâkin nedenini bilmediğim bir sebeple.

konuşmuyorsun, üzülüyorum.

kendimi en kötüsüne hazırlamıştım fakat hiç işe yaramamış.

daha sonra yüzüme doğru eğilip yanağımı öpüyorsun, şaşırıp kalıyorum bu olaya.

gözlerim doluyor, fark ediyorsun.

"seokjin, bende senden hoşlanıyordum. o'nunla sadece seni unutmak için çıkmıştım. üzgünüm saçma sapan, klişe bir şey biliyorum. ama arkadaşlığımızı bozmak istemezdim. fakat, âşıklar arkadaş olamaz. değil mi?"

söylediklerin beynimin içinde yankılanıyor. sonra istemsizce konuşuyorum.

"beni neden öpesin ki namjoon? onun yarısı kadar güzel bile değilim."

——
imdat gercekten bunu hangi kafayla yazdim ya