'Jung Kook~ငါ'
'ငါလည္းအရမ္းကိုနာက်င္ခဲ့ရပါတယ္…ဘယ္အခ်စ္ေရးမွကံမေကာင္းတတ္တဲ့ ငါ့ကို ေက်းဇူးျပဳျပီး…ေက်းဇူးျပဳ ျပီးေတာ့…ျပန္သေဘာက်ေပးလို႕မရဘူးလား ဟင္ ဟင္ Jimin ေက်းဇူးျပဳျပီး တစ္ခါေလာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါကံေကာင္ဖူးခ်င္ခဲ့လို႕ပါ…'
'ငါ လက္မခံႏိုင္ဘူး Jung Kook…'
'Jimin!'
'တကယ္လက္မခံႏိုင္ဘူး…ငါမနက္ျဖန္စာေမးပြဲျပီးရင္ ငါ့အဘြားရွိတဲ့ဆီကိုငါျပန္သြားေတာ့မယ္'
'ဘယ္လို…'
'ဟုတ္တယ္'
'မသြားလို႕မျဖစ္ဘူးလားဟင္…'
'Jung Kook! မင္းငါ့ကိုေတာင္းဆိုပိုင္ခြင့္မရွိဘူး…ငါကိုယ္တိုင္ကိုက သြားခ်င္တာမို႕…တားဖို႕လည္းစိတ္ကူးမရွိပါနဲ႕…ငါျပန္လာျဖစ္ခ်င္မွလည္းလာျဖစ္မယ္…ငါ့ကိုေမ့လိုက္ပါ Jung Kook…'
'ဟက္…'
Jung Kookမ်က္ရည္အျပည့္နဲ႕သူ႕မ်က္ဝန္းဝိုင္းေတြကက်လာမည့္မ်က္ရည္အစား ရယ္သံခပ္အက္အက္တစ္ခုကိုသာထုတ္လႊတ္လိုက္မိသည္…ေမ့လိုက္ရမယ္? ကိုယ္လိုအစြဲလမ္းျကီးတဲ့သူတစ္ေယာက္ကိုမွေလ…
'မင္းကြာ…'
Jung Kookမခ်ိတင္ကဲေရရြတ္တယ္…သူေပးဆပ္ခဲ့သမွ်ဟာ သဲထဲေရသြန္ဟုခံစားလိုက္ရသလို…အတိတ္ေျခရာတစ္ခုနဲ႕မရိုးသားစိတ္ သုိ႕တည္းမဟုတ္ အတိတ္ျဖစ္ရပ္တစ္ခုႏွင့္ အခ်စ္ဆိုသည့္အရာ ထိုႏွစ္ခုေျကာင့္ သူေပးဆပ္သမွ်ေခ်ာင္ထိုးခံလိုက္ရသည္တဲ့ေလ…
'မင္းကိုယ္တိုင္ ငါ့ကိုဒီအေျခအေနေရာက္ေအာင္တြန္းပို႕တာ…'
Jung Kookက ျပတ္ျပတ္သားသားအသံနဲ႕ ေျပာတယ္
Jiminနားမလည္ပါ… ဘာအေျခအေနလဲေလ
Jung Kookထသြားတယ္…ျပီးေတာ့…အိမ္အျပင္ဘက္ကိုေသြးေအးေအးနဲ႕ပဲေလွ်ာက္သြားတယ္…သူ႕အိမ္ကိုလာဖို႕စီးလာခဲ့တဲ့ ကားေပၚကိုတတ္သြားျပီး သာမန္အရွိန္ႏွုန္းနဲ႕သာေမာင္းထြက္သြားခဲ့တယ္…ဘာသံသယျဖစ္စရာအျပဳအမူကိုမွသူမလုပ္ခဲ့ဘူး…
'ဘာအေျခအေနလဲ…'
Jiminမသက္မသာေရရြတ္မိပါသည္…
……………………………
'Jung Kook…သား…'
မာမီက တိုးတိတ္စြာ သူ႕ကိုေခၚတယ္…မာမီ့ပုံစံလည္းမဟုတ္ပါပဲနဲ႕…
