'Hello…Jung Kook ka…'
'အင္း Jung Min…ေျပာ'
'မနက္ျဖန္Jiminအားေလာက္လား'
'အားမွာပါ ဘာလို႕လဲ…'
'ငါJiminကိုဖြင့္ေျပာခ်င္လို႕…အဲ့တာ…'
'ဘာ!'
တိတ္ဆိတ္သြားေသာအခန္းငယ္ေလးဟာ
အထီးက်န္ေနေသာသူ႕ကိုေလွာင္ေနသေယာင္
*ေလွာင္မေနပါနဲ႕မင္းေရာငါေရာ
အထီးက်န္တာပဲ*
'ဘာလို႕လဲ…တစ္ခုခုျဖစ္လို႕လား…
Jiminမွာရည္းစားပဲျဖစ္ျဖစ္…'
'ဟင့္အင္း…'
အဖ်ားခတ္တုန္ရီေသာစကားေပမဲ့
Kang Jung Minသတိမထားမိမွန္းသိသာသည္
စိုစြတ္လာေသာမ်က္ဝန္းအိမ္ဟာ
ပုလဲလုံးမ်က္ရည္ငယ္တို႕ကို
တာရိုးက်ိဳးေစလွ်က္နာက်င္မွုကိုအေဖာ္ျပဳေစ၏
'အဲ့တာဆို…မနက္ျဖန္ငါသူ႕ကိုဖြင့္ေျပာခ်င္လို႕
ေက်ာင္းဝန္းေထာင့္ဘက္က
ေမပယ္ပင္ေလးေအာက္ေခၚလာေပးေနာ္'
'အင္း…'
ေလွ်ာက်သြားေသာမ်က္ရည္စက္ကို
မသုတ္ဖယ္ပစ္မိ ေလလွိုင္းမွတစ္ဆင့္
စကားေျပာျခင္းမို႕Kang Jung Minကေတာ့
ေသခ်ာေပါက္သိမွာမွမဟုတ္တာေလ…
ျဖတ္သြားျဖတ္လာေလျပည္ငယ္တို႕ေတာ့
ခြ်င္းခ်က္မျမည္ေသာခ်ြင္းခ်က္ေပါ့…
'ဒါဆိုမနက္ျဖန္9:00မွာေတြမယ္…
ဒါပဲေနာ္…ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့မယ္'
'အင္း…'
'တီ!'
ဦးေအာင္ဖုန္းခ်လိုက္ရင္း
မ်က္ႏွာကိုအုပ္ကာပင့္သက္ရွုိက္လိုက္မိသည္
သူဟာေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ပဲ
ေသေလာက္ေအာင္ငိုရွုိက္ဖို႕လိုသလား
မာန္တင္းထားမိေပမဲ့ရင္ထဲကအပူလုံးျကီးက
တစ္ခ်က္ေလးမွမေလ်ာ့သြား…
*မြန္းျကပ္လိုက္တာကြာ*
တစ္စတစ္စသိလာရတဲ့
မင္းအတြက္ငါ့ရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေတြဟာ
ထင္တာထက္မ်ားျပားလြန္းလိုက္တာကြာ
ငါအသက္ရွုဖို႕ေတာင္ခက္ခဲေနျပီ
……………………………………
ညေနပိုင္းျဖစ္တာေရာ
social phobiaေျကာင့္ေရာ
သူငယ္ငယ္ခ်င္းအေရာက္အေပါက္နည္းလွသည့္
Park Jimin၏Park Minieအိမ္ရာ…
ေမွးေမွး ေမွးေမွးႏွင့္အိမ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ေနသည့္
အခ်ိန္တြင္မွတစ္ဒုန္းဒုန္းလာထုေသာ
အခန္းေပါက္ဝကအသံေျကာင့္
့္သူေခါင္းေထာင္ျကည့္လိုက္သည္
