ခ်စ္​စံအိမ္​

39

​ေမာင္​သြားတာ ၇ရက္​ေ​တာင္​​ေက်ာ္​သြားတဲ့​ေနာက္​မွာ လ်ွံ လံုးဝအရယ္​အျပံဳးမ႐ွိ​ေတါ့​ေပ။ စားစရာ႐ွိတာ တိတ္​တိတ္​ဆိတ္​ဆိတ္​စားၿပီးတ​ေနကုန္​တစ္​ညလံုး ဇတ္​ကား​ေတြသာထိုင္​ၾကည္​့ရင္​း ​ေန႔​ေတြည​ေတြဆက္​​ေန​ေလၿပီ။

အလုပ္​ကိစၥနဲ႔သြားတာကို ပံုမွန္​လိုဂ်စ္​တိုက္​စိတ္​ဆိုးလို႔လဲမရ။တစ္​ခါတစ္​ရံ ဖုန္​း​ေခၚတဲ့​ေမာင္​့ဖုန္​းလဲမကိုင္​ခ်င္​​ေတာ့။နံရံ​ေပၚက ​ဓာတ္​ပံုကိုတသသၾကည္​့ရင္​း လြမ္​းဆြတ္​လွပါသည္​။

​ေမာင္​​ေပးတဲ့အယုအယ​ေတြ ​ေမာင္​​ေပးတဲ့အၾကင္​နာ​ေတြမ႐ွိပဲတစ္​​ေယာက္​တည္​းအိပ္​ရတဲ့ရက္​​ေတြမ်ားလာ​ေတာ့ ဟာလာဟင္​းလင္​းျပင္​ျဖစ္​​ေနတဲ့ရင္​ဘတ္​တစ္​ခုလံုးက နာက်င္​တာ​ေတာင္​မသိႏိုင္​​ေလာက္​​ေအာင္​ ထံု​ေန​ေလ၏။

တင္​းတင္​းက်ပ္​က်ပ္​ဖက္​ကာ အနမ္​းၾကမ္​းၾကမ္​း​ေတြ လိုခ်င္​မိလာသည္​။ႏွလံုးသားတင္​မက ခႏၶာကိုယ္​ကပါ ​ေမာင္​့ကိုလိုအပ္​​ေန​ေလၿပီ။

​ေမာင္​​ေပးခဲ့ဖူးတဲ့ စိုစြတ္​တဲ့အနမ္​း​ေတြ။

တစ္​ႀကိမ္​တစ္​ခါ​ေတာင္​ ​ေတြးမၾကည္​့မိခဲ့ဖူးတဲ့ အလုပ္​ကို ခုလုပ္​မိ​ေနတာ။ ႏွလံုးသားကနာ​ေနတာထက္​ နာက်င္​မႈမ်ိဳးကို ​ေတာင္​့တ​ေန​မိၿပီ။ ​​ေမာင့္​ကိုယ္​သင္​းနံ႔က်န္​​ေန​ေသးတဲ့ ​ေခါင္​းအံုး​ေလးကို တ႐ိႈက္​မက္​မက္​နမ္​း​ေနမိၿပီး...

".....အာ....."

​​ေမာင္​့သြားကိုက္​ရာ​ေလး​ေတြမ်ားက်န္​​ေနမလားလို႔ လည္​တိုင္​​ေလး​ေတြ ပခံုး​ေလး​ေတြကို လက္​နဲ႔စမ္​း႐ွာ​ေန​ေသာ္​လည္​း အခ်ည္​းႏွီးသာ။

*​​ေမာင္က​ေလ babyတစ္​ကိုယ္​လံုးရဲ​ေန​ေအာင္​
ကိုက္​ပစ္​ခ်င္​တာ ျဖဴဝင္​း​ေနတဲ့ လည္​တိုင္​​ေလးမွာ
​ေမာင္​့ကိုက္​ရာ​ေလး​ေတြ ျမင္​​ေနရရင္​ အရမ္​းရင္​ခုန္​
တယ္​*

"......"

ကိုယ္​့ခႏၶာကိုယ္​က​ေတာင္​ ​ေမာင္​မ႐ွိရင္​မျဖစ္​ဖူးဆိုတာ သက္​​ေသျပ​ေနၿပီ။မၿပီးဆံုးႏိုင္​ပဲ နာက်င္​​ေနတာႀကီး​ေၾကာင္​့ ဝမ္​းနည္​းစိတ္​က ရင္​ဘတ္​နဲ႔မဆံ့​ေတာ့​ေပ။