"Lisa?!"
Paniklemiş bir şekilde Lisa'nın yanına koştu ve bilincini kontrol etti. Bilincinin kapalı olduğunu görünce sessiz bir şekilde söylenmeye başladı.
"Kahretsin! Lisa lütfen iyi ol."
Lisa'yı kucağına alan Sehun, merdivenleri 2, 3 tane atlayarak iniyordu. Lisa'ya bir şey olmasından çok korkuyordu. Çünkü onun her derdini, sıkıntısını dinleyen tek arkadaşı Lisa'ydı. Sehun'da normal olarak Lisa gibi samimi ve iyi kalpli birini kaybetmek istemiyordu.
*******************************
Sehun, Lisa'nın uyanmasını bekliyordu. Tam o sıralarda Sehun'un telefonu çaldı.
"Suho?"
"Sehun, nerdesin? Bu kaçıncı aramam ve yeni açtın. Endişelenmeye başlamıştım."
"İyiyim hyung, hastanedeyim."
"Neden?!"
"Uzun hikaye Suho... Yanıma gelebilir misin? İyi değilim."
"Tamam geliyorum."
Sehun telefonu kapattı ve beklemeye devam etti. Geçen her bir saniye habersizdi. Kimse durumdan bahsetmiyor, doktorlar odaya girip çıkıyordu. Sehun'da sadece onları acıyla izliyordu.
Lisa, kısa sürede kardeşi gibi olmuştu. İyi kötü her anda birbirlerinin yanında olan, birbirlerini teselli eden, birlikte gülüp ağlayan iki arkadaştan öte kardeşti onlar.
Sehun ağlamak istemiyor ama bir yandan da kendini tutamıyordu.
Bir süre sonra Suho geldi ve Sehun biraz olsun rahatladı. Suho, Lisa'dan sonra kendisini sakinleştirebilecek en iyi kişiydi. Her ne kadar sakinleşirse sakinleşsin yine de Lisa yokken bir tarafı yarım gibi hissediyordu.
Aradan uzun süre geçmesine rağmen hala bir haber yoktu. Sehun artık umudunu kaybetmeye başlamıştı.
Tam o sırada doktor geldi.
"Hastanın 1. Dereceden yakını-"
"Evet biziz."
Suho Sehun'a baktı. O kadar korkmuş görünüyordu ki etrafını önemsemiyordu.
Doktor içeri girebileceklerini söyledi.
Sehun içeriye hızlıca girdiğinde Lisa'yle gözgöze geldiler. Sehun Lisa'nın başına doğru yaklaştı ve ağlamaya başladı.
"Lisa, bunu kendine neden yapıyorsun?"
Daha çok ağlamaya başladı Sehun. Lisa ise çaresizce olanları takip etmeye çalışıyordu.
"Neden Lisa, neden?!"
Sehun bağırdıkça Lisa'nın gözleri daha fazla doluyordu.
__
Yb geldi asklar
